Ευρωπαίοι πολιτικοί, προερχόμενοι κυρίως από τον χώρο της εθνολαϊκιστής δεξιάς-άκρας και μη, διαγκωνίζονται πια για το ποιος είναι ο πιο «MAGA» (εκ του ακρωνυμίου «make America great again» που αποτελεί το σύνθημα της πλευράς Τραμπ), διεκδικώντας την «εύνοια» του νέου Αμερικανού προέδρου.
Από τον Νάιτζελ Φάρατζ στη Βρετανία ως την Ιταλίδα πρωθυπουργό Τζόρτζια Μελόνι, και από τον Βίκτορ Ορμπαν της Ουγγαρίας έως τον Γάλλο ακροδεξιό Ερικ Ζεμούρ και την ηγεσία του γερμανικού AfD, πολλοί Ευρωπαίοι κάνουν ουρά διεκδικώντας τον ρόλο «εκλεκτού» του Ντόναλντ Τραμπ στην Ευρώπη και «προνομιακού συνομιλητή» της Ουάσιγκτον.
Σε μακροσκελή ανάλυσή του, το Politico αναφέρεται στο «κοινό των MAGA της Ευρώπης» («the European MAGA crowd») και στους πολιτικούς που παρουσιάζονται να ξεχωρίζουν μέσα από αυτήν την ομάδα.
Η Ιταλίδα πρωθυπουργός Τζόρτζια Μελόνι, ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπαν, ο Πολωνός πρόεδρος Αντρέι Ντούντα και ο Πολωνός πρωθυπουργός Ματέους Μοραβιέτσκι, ο Γάλλος ακροδεξιός πολιτικός Ερίκ Ζεμούρ-ηγέτης του κόμματος Reconquête, καθώς και ο Brexiteer Νάιτζελ Φάρατζ, ηγέτης του κόμματος Reform UK, παρουσιάζονται, σύμφωνα με το Politico, να ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία των τραμπικότερων του Τραμπ, μια κατηγορία την οποία προσεγγίζουν όμως ως φίλα προσκείμενοι και αρκετοί άλλοι: η Μαρίν Λεπέν και ο Ζορντάν Μπαρντελά (που τώρα διαμηνύουν ότι θέλουν να ακολουθήσουν το παράδειγμα του Τραμπ στο θέμα των απελάσεων), η Αλις Βάιντελ του AfD (την οποία προμοτάρει ο Ελον Μασκ μέσω του X), ο Σαντιάγο Αμπασκάλ-ηγέτης του ισπανικού Vox κ.ά.
Από όλους τους προαναφερθέντες, η μόνη που έλαβε επίσημη πρόσκληση και παρευρέθηκε στην ορκωμοσία του Τραμπ στην Ουάσιγκτον στις 20 Ιανουαρίου ήταν η Τζόρτζια Μελόνι, ενώ πρόσκληση είχε λάβει και ο Ορμπαν ο οποίος όμως δεν κατάφερε να δώσει το «παρών».
Μελόνι και Ορμπαν έχουν αμφότεροι βρεθεί πρόσφατα ως προσκεκλημένοι στην έπαυλη του Τραμπ στο Μαρ-α-Λάγκο της Φλόριντα, γεγονός το οποίο τους δίνει προφανώς προβάδισμα, έναντι όλων των άλλων πρόθυμων Ευρωπαίων, στις σχέσεις με τη νέα αμερικανική διοίκηση.
Ναι μεν, αλλά…
Από εκεί και πέρα ωστόσο, ακόμη και σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχουν «βαρίδια» και «αγκάθια». Η Ιταλία της Μελόνι ξοδεύει, για παράδειγμα, κάτω από 2% του ΑΕΠ στην άμυνα κι αυτό δεν αναμένεται να αλλάξει ούτε μέσα στο 2025, ποσοστό πολύ πιο χαμηλό από το 5% που απαιτεί τώρα ο Τραμπ.
Οσο για τον Βίκτορ Ορμπαν, εκείνος είναι μεν παλαιόθεν «φίλος» και «πρότυπο» για την αμερικανική Ρεπουμπλικανική Δεξια, πλην όμως την ίδια ώρα ως ηγέτης παρουσιάζεται να έχει πολύ καλές σχέσεις όχι μόνο με τη Ρωσία αλλά και με την Κίνα την οποία οι Ρεπουμπλικανοί των ΗΠΑ αντιμετωπίζουν πια ως τη μεγαλύτερη διεθνή απειλή.
Ο Νάιτζελ Φάρατζ από την άλλη πλευρά, θα πρέπει να σημειωθεί ότι «συγκρούστηκε» πρόσφατα με τον Ελον Μασκ, με την οποίο όμως συνεχίζει να τα πηγαίνει πολύ καλά η Τζόρτζια Μελόνι.
Οσο για τον Πολωνό πρόεδρο Ντούντα, εκείνος δεν μπορεί να ελπίζει σε πολλά καθώς οδεύει προς την έξοδο, αφού η Πολωνία πάει σε προεδρικές εκλογές τον ερχόμενο Μάιο στις οποίες εκείνος δεν θα είναι υποψήφιος…
Με πληροφορίες από Politico
