Πριν περίπου ένα χρόνο η Γιούλια Μπονταρένκο εργαζόταν ως δασκάλα, αφιερώνοντας πολύ χρόνο για να διορθώσει τις εργασίες των μαθητών της, να οργανώσει τα μαθήματά της και να βαθμολογήσει τα διαγωνίσματά τους.
Ωστόσο η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία διέλυσε αυτή τη ρουτίνα, καθώς η 30χρονη δασκάλα αποφάσισε να κατέβει εθελοντικά στο πεδίο της μάχης παρά την έλλειψη εμπειρίας και με κίνδυνο τη ζωή της.
«Δεν έχω κρατήσει ποτέ τουφέκι στα χέρια μου και πριν τον πόλεμο δεν είχα δει καν όπλο από κοντά», ανέφερε στους New York Times.
Η 30χρονη επισήμανε πως επί εβδομάδες παρακολουθούσε τις δυσοίωνες ειδήσεις για τα ρωσικά στρατεύματα που συγκεντρώνονταν στα σύνορα της Ουκρανίας και αποφάσισε στις 23 Φεβρουαρίου να καταταγεί ως έφεδρος. Την επόμενη ημέρα, ξεκίνησε ο μεγαλύτερος χερσαίος πόλεμος στην Ευρώπη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μόλις η Ουκρανή δασκάλα παρουσιάστηκε μπροστά στην στρατιωτική υπηρεσία, οι αρμόδιοι της έδωσαν ένα τουφέκι καθώς και120 σφαίρες και την τοποθέτησαν σε μια μονάδα που θα πολεμούσε τον ρωσικό στρατό σε περίπτωση που εισέβαλε στην καρδιά του Κιέβου.
Νόμιζα πως πέθαινα
Η ίδια σε πρόσφατη συνέντευξή της θυμήθηκε το έντονο άγχος εκείνων των πρώτων ημερών. «Νόμιζα ότι θα πέθαινα», είπε χαρακτηριστικά.
Η Μπονταρένκο έμαθε μέρα με τη μέρα πως να είναι στρατιώτης. Συνάδελφοι εθελοντές της έδειξαν πώς να γεμίζει, να σημαδεύει και να πυροβολεί με το καλάσνικοφ.
Κατά τη διάρκεια της επίθεσης στο Κίεβο, η κ. Μπονταρένκο και περίπου 150 άλλοι εθελοντές, σχεδόν όλοι άνδρες, ζούσαν σε ένα εμπορικό κέντρο, κάνοντας βάρδιες εναλλάξ σε σημεία ελέγχου στην πόλη. Θυμάται πως τη νύχτα έκανε τόσο κρύο που κοιμόταν αγκαλιά με μία από τις άλλες δύο γυναίκες που ήταν στο τάγμα.
Μετά την οπισθοχώρηση της Ρωσίας από το Κίεβο, οι μάχες μετατοπίστηκαν προς τα ανατολικά. Τότε δόθηκε η ευκαιρία στην Ουκρανή δασκάλα να παραιτηθεί ή να αναλάβει θέση γραφείου ή μάγειρα. Ωστόσο η ίδια επέλεξε να παραμείνει με το πεζικό, να ζήσει στους στρατώνες και να εκπαιδεύεται για τις εκστρατείες που θα ακολουθούσαν.
Όπως και άλλοι νεοσύλλεκτοι χωρίς εμπειρία, η κ. Μπονταρένκο έμαθε στη δουλειά πώς να βρίσκει εκρηκτικές παγίδες, πώς να σκύβει για να καλυφθεί από οβίδες καθώς και πώς να παρέχει πρώτες βοήθειες στο πεδίο της μάχης.
Δεν γνώριζα τίποτα για όπλα και πολέμους
Στην αρχή ανησυχούσε για τις ικανότητές της, καθώς δεν είχε ποτέ κανένα ενδιαφέρον για τον στρατό και δεν γνώριζε τίποτα για τα όπλα ή τους πολέμους.
Ωστόσο με τον καιρό και με εξάσκηση, η αυτοπεποίθησή της μεγάλωσε. «Ήταν ευχάριστο όταν τα παιδιά έλεγαν “τα πηγαίνεις καλά”».
Η ταξιαρχία της τοποθετήθηκε σε ένα χωριό νότια του Κίεβου. Εκεί η ίδια ήρθε κοντά με έναν καθηγητή μαθηματικών που εργαζόταν στο σχολείο του χωριού.
Ωστόσο, μετά από λίγο καιρό η δασκάλα έπρεπε να φύγει από το χωριό και να κατευθυνθεί βορειοανατολικά από το Χάρκοβο, στο πεδίο της μάχης.
Στα βορειοανατολικά, η μονάδα δεχόταν συνεχείς ρωσικούς βομβαρδισμούς κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Η δασκάλα βοήθησε στη διαχείριση της διοικητικής μέριμνας και των προμηθειών για να συνεχίσουν οι δυνάμεις της Ουκρανίας να μάχονται.
Έπρεπε να φτάσει η Πρωτοχρονιά προκειμένου η ίδια να πάρει μερικές ημέρες άδεια.
Δεν πίστευα ποτέ πως η κόρη μου θα καταταγεί
Επέστρεψε στο Κίεβο, όπου είδε τους φίλους, την αδελφή της και την 4χρονη ανιψιά της. Στη συνέχεια επισκέφτηκε την 67χρονη μητέρα της στο χωριό της στην κεντρική Ουκρανία. Μάλιστα όπως εκμυστηρεύεται η μητέρα, όταν η Ρωσία εισέβαλε στην Ουκρανία, η ίδια ένιωσε μία ανακούφιση που η κόρη της δεν θα επιστρατευόταν.
«Ήμουν ευτυχής που δεν είχα γιο γιατί δεν χρειαζόταν να ανησυχώ μήπως πάει στον πόλεμο. Δεν φανταζόμουν ποτέ ότι η κόρη μου θα κατατασσόταν», τόνισε.
Η Μπονταρένκο όμως έπρεπε γρήγορα να φύγει ξανά και να επιστρέψει στο μέτωπο της μάχης.
Διαβάζω παιδικά βιβλία στους στρατιωτικούς
Στο σακίδιο που κουβαλούσε μαζί της υπήρχαν μερικά πράγματα που της θύμιζαν τη ζωή της ως δασκάλα. Κουβαλούσε μερικά παιδικά βιβλία που κάποιες φορές τα διάβαζε στους συναδέλφους της και στρατιωτικούς για να τους φτιάξει το κέφι.
Ο τελευταίος που αποχαιρέτησε ήταν ο φίλος της. «Η σχέση αυτή μου δείχνει ότι ακόμη και στο σκοτάδι μπορεί να υπάρξει φως», πρόσθεσε.
Η δασκάλα τέλος παραδέχτηκε πως δεν έχει πυροβολήσει ακόμη με το τουφέκι της σε μάχη, αλλά αν η διμοιρία της σταλεί στο μέτωπο, πλέον αισθάνεται έτοιμη να πολεμήσει. «Είμαι στρατιώτης του πεζικού τώρα», υπογράμμισε.
