Kathimerini.gr
Το να ανεβαίνεις στο σκηνή των MTV VMAs με ένα… διαστημικό πλήρωμα και να φιλάς έναν θηλυκό εξωγήινο μοιάζει αρκετό για να κλέψεις τις εντυπώσεις. Τρόπον τινά, ξεπερνάς ακόμα και εκείνο το φιλί μεταξύ της Μαντόνα και της Μπρίτνεϊ Σπίαρς. Ειδικά αν είσαι η Σαμπρίνα Κάρπεντερ και τραγουδάς το μεγαλύτερο χιτ του καλοκαιριού («Espresso»). Εκτός και αν στην ίδια σκηνή, την ίδια βραδιά, ανεβαίνει και η Τσάπελ Ρόουν, ντυμένη με μεσαιωνική πανοπλία, έναν στρατό από χορευτές και κυριολεκτικά βάζει φωτιά σε ένα κάστρο που έχει στηθεί επί σκηνής.
Λένε πως η Τσάπελ Ρόουν είναι «η αγαπημένη τραγουδίστρια της αγαπημένης σου τραγουδίστριας». Πριν από λίγες ημέρες στα βραβεία του MTV η 26χρονη μουσικός, που ξετυλίγεται σαν καλά κρυμμένο μυστικό, πήρε και τον τίτλο της «Best New Artist», αφού πέρασε ένα καλοκαίρι ως σταθερα τιμώμενο πρόσωπο της ποπ αρθρογραφίας, δίπλα στην «brat» Charli XCX και τη λολίτα Σαμπρίνα Κάρπεντερ. Μόνο που η Τσάπελ Ρόουν, σε αντίθεση με τις δύο συναδέλφους της και τις φρέσκιες δουλειές τους, κυκλοφόρησε τον (πρώτο) δίσκο της σχεδόν έναν χρόνο πριν όλοι αρχίσουν να μιλούν για αυτήν.
Η Τσάπελ Ρόουν «το θέλει», αλλά με τους κανόνες της. Δεν βιάζεται να εκτοξευτεί σαν πυροτέχνημα, και έτσι η μουσική βιομηχανία και το κοινό την ανακαλύπτουν σιγά σιγά. Εκανε ήδη το «μπαμ» και στέκεται μια ανάσα πριν από την κορυφή – αν και βρίσκεται ήδη στις πιο άγριες και όμορφες παρυφές της.
Από το Μιζούρι σε «Femininomenon»
Η ζωή στρωνόταν εντελώς διαφορετικά για την κατά κόσμον Κέιλι Αμστατζ. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στο Γουίλαρντ του Μιζούρι, μια «ετοιμοθάνατη πόλη», όπως τη χαρακτηρίζει σε ένα από τα τραγούδια της («Casual»). Η ζωή της μικρής Κέιλι ήταν απολύτως επηρεασμένη από την αυστηρή χριστιανική της οικογένεια: τρεις φορές την εβδομάδα πήγαινε στην εκκλησία και τα καλοκαίρια τα περνούσε στη χριστιανική κατασκήνωση.
Ηταν το κορίτσι που ήθελε να φύγει από τη μικρή πόλη, για να κυνηγήσει τα μεγάλα της όνειρα, και η πρώτη πύλη για αυτή τη «φυγή» θα ήταν το Ιντερνετ. Στην εφηβεία άρχισε να κάνει διασκευές και να τις ανεβάζει στο YouTube και να γράφει σιγά σιγά τα δικά της τραγούδια. Οι δισκογραφικές άρχισαν να τη διεκδικούν και το 2015 υπέγραψε με την Atlantic.
Η Τσάπελ Ρόουν ήταν ακόμη πολύ μακριά από εκεί που βρίσκεται σήμερα από κάθε άποψη. Δεν είχε καν επινοήσει αυτό το όνομα/περσόνα (αυτό θα ερχόταν το 2016), δεν βαφόταν σαν drag queen, το πρώτο της EP το 2017 με τίτλο «School Nights» ήταν συμπαθητικό μεν, δεν είχε τίποτα το ελκυστικά «λοξό» δε.
Η μετακόμισή της στο Λος Αντζελες έναν χρόνο αργότερα θα ήταν καθοριστική. Εκεί γνώρισε τον παραγωγό Νταν Νίγκρο (βρίσκεται μεταξύ πολλών άλλων πίσω από τα άλμπουμ της Ολίβια Ροντρίγκο), αλλά και τα γκέι κλαμπ του Δυτικού Χόλιγουντ, που τη συστήσαν σε έναν πολύχρωμο queer κόσμο στον οποίο έκτοτε ανήκει. Επικύρωσε και μουσικά αυτή τη «γνωριμία» με το «Pink Pony Club», που οι περισσότεροι ακούσατε στο ντεμπούτο της «The Rise and Fall of a Midwest Princess», ένα άλμπουμ που σχεδόν κυκλοφορούσε σταδιακά κατά τη δημιουργία του, αν σκεφτούμε ότι την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε ως single το «California» και το 2022 το «Naked In Manhattan», το «Femininomenon», το «Casual».
Μέσα στα δύο αυτά χρόνια άλλαξαν αρκετά πέρα από τον ήχο της: η Atlantic βρήκε την Τσάπελ Ρόουν ασύμφορη και έλυσε τη συνεργασία μαζί της, εκείνη μετά από ένα μικρό διάλειμμα ένωσε και πάλι τις δυνάμεις με τον Νίγκρο και αποφάσισε να κυκλοφορεί πλέον τη μουσική της ως ανεξάρτητη καλλιτέχνιδα. Τα κομμάτια της εμφανίζονταν σε λίστες εδώ και εκεί, αλλά ακόμη παρέμενε ένα όνομα που λίγοι γνώριζαν.
Η «πριγκίπισσα» του weird
Τον Σεπτέμβριο του 2023 η Τσάπελ Ρόουν κυκλοφόρησε και το επίσημο ντεμπούτο της «The Rise and Fall of a Midwest Princess». Ηταν ένας δίσκος που είχε όλα τα φόντα για να την εκτοξεύσει. Η ίδια στο εξώφυλλο –αλλά και σε κάθε της εμφάνιση– άρχισε φέρνει όλο και περισσότερο στη Σίντι Λόπερ – ή, ορθότερα, σε μια drag queen που έχει ντυθεί σαν τη Σίντι Λόπερ. Στο «Hot to Go!» μπορείτε να ακούσετε κιόλας αυτή την ομοιότητα.
Τα 14 κομμάτια του δίσκου έφεραν ένα νεύρο και μια σπιρτάδα που είχαμε καιρό να ακούσουμε στη σημερινή ποπ. Η Ρόουν πήρε της μετρητοίς εκείνο το «Girls Just Wanna Have Fun» της πνευματικής μαμάς (ή γιαγιάς;) της και δεν δίστασε να τραγουδήσει χωρίς αναστολές για κάθε περιπέτεια που έζησε –ή θέλησε να ζήσει– με αγόρια και κορίτσια. Το «Super Graphic Ultra Modern Girl» ακούγεται όταν γκαζώνει σαν τη Lady Gaga, στο ομώνυμο αλλά και το «Pink Pony Club» και, ακόμα και αν ρίχνει κάποιες φορές τους ρυθμούς, ξέρει πώς να μη γίνει βαρετή. Επινοεί λέξεις («Femininomenon»), στους στίχους της χωρούν η Μπριζίτ Μπαρντό και τα «Mean Girls», σκιαγραφεί σχέσεις μέσα από την απόσταση που έχει μια έξοδος για καφέ και μια για ποτό («Coffee») και πασπαλίζει τα κομμάτια της με αρκετή προσωπικότητα που ενισχύει σημαντικά μελωδίες που είναι προδιαγεγραμμένες για επιτυχία.
Παρ’ όλα αυτά, το ντεμπούτο της πέρασε σε πρώτο χρόνο στα «ψιλά γράμματα». Εως ότου η Ρόουν, με ένα άλλο εντυπωσιακό outfit κάθε φορά, βρέθηκε στις αρχές της φετινής χρονιάς να ανοίγει την αμερικανική περιοδεία της Ολίβια Ροντρίγκο (το «My Kink Is Karma», που τόσο θυμίζει Ροντρίγκο, έπιασε τόπο). Το όνομά της άρχισε να ακούγεται όλο και πιο πολύ και ο κόσμος στις συναυλίες της να πληθαίνει.
Στη σκηνή όλα είναι μια φαντασμαγορία. Τις εμφανίσεις της Ρόουν ανοίγουν drag queens – και με μέρος των εσόδων της στηρίζει τη μαύρη τρανς κοινότητα. Η ίδια ντύνεται πότε σαν παλαιστής, πότε σαν καουμπόισα, ακόμα και σαν «βλάσφημο» Αγαλμα της Ελευθερίας. Ετσι εμφανίστηκε στο Governor’s Ball στη Νέα Υόρκη, αφού πρώτα είχε αρνηθεί την πρόσκληση του Λευκού Οίκου να παίξει για το Pride, επιλέγοντας και πάλι να το κάνει με τον δικό της τρόπο.
Η εμφάνισή της στο Coachella συζητήθηκε όσο καμία, ενώ στο Lollapalooza, ακόμα και αν εμφανίστηκε στις πέντε το απόγευμα, κατάφερε το ακατόρθωτο: να συγκεντρώσει πάνω από 100.000 ανθρώπους όπως υπολογίζεται, σε αυτό που οι διοργανωτές θεωρούν πως είναι το πιο επιτυχημένο απογευματινό σετ στην Ιστορία του φεστιβάλ.
Το καλοκαίρι δεν ανήκε μόνο στο «brat» αλλά και στην Τσαπέλ Ρόουν. Σχεδόν έναν χρόνο μετά τον δίσκο της, η 26χρονη σταρ πλέον βλέπει τους ακροατές της να αυξάνονται εκθετικά (πάνω από 45 εκατομμύρια είναι οι μηνιαίοι ακοατές της στο Spotify) και το μοναδικό νέο κομμάτι που κυκλοφόρησε φέτος, το «Good Luck, Babe!», να φτάνει στο Nο 6 του Billboard.
Θα της επιστρέφαμε την ευχή του τίτλου, αλλά όπως φαίνεται, πλέον δεν τη χρειάζεται.
Πέρα από την Τέιλορ Σουίφτ
Τη στιγμή που η ποπ γράφει ένα από τα μεγαλύτερα success stories που έχει επιδείξει ποτέ με τη χειρουργική ακρίβεια κάθε επόμενης καλλιτεχνικής/επιχειρηματικής κίνησης της Τέιλορ Σουίφτ, όλο και περισσότερες νέες σταρλέτες θέλουν να της μοιάσουν. Στρογγυλεύουν τις γωνίες, γίνονται χαριτωμένες, αλλά ενίοτε υπερβολικά ζαχαρένιες. Και η ποπ μένει να ψάχνει τις αιχμές της.
Οσο όμως σταρ σαν την Charli XCX και την Τσάπελ Ρόουν υιοθετούν ένα καλλιτεχνικό προφίλ που τους επιτρέπει να ανακατέψουν την τράπουλα ξανά και να παίξουν το παιχνίδι όπως έχει πλάκα –να τολμήσουν, να μην απολογούνται για τη σεξουαλικότητά τους, να ξέρουν από πού να αντλήσουν για να κερδίσουν την παρτίδα–, τόσο και η ποπ θα επιστρέφει εκεί όπου οφείλει να βρίσκεται: στην πρώτη γραμμή. Και θα βρίσκει τον τρόπο να επανεπινοήσει την έκφραση όλων των εμπειριών που ζουν κορίτσια (και αγόρια) που τους μοιάζουν, παρουσιάζοντας τον εαυτό τους σαν αυτό που φαντασιακά εκείνα θέλουν να γίνουν.
Αλλωστε η Τσάπελ Ρόουν φοράει ήδη την πανοπλία της και ακονίζει το ξίφος της.
