Ελένη Τζαννάτου
Βρισκόμαστε μια ανάσα πριν από τον τελικό του 68ου διαγωνισμού τραγουδιού της Eurovision που διεξάγεται στο Μάλμε. Μετά και τον β’ ημιτελικό, στον οποίο διαγωνιζόταν και η Μαρίνα Σάττι και τελικά προκρίθηκε, οι συνολικά 26 χώρες που διεκδικούν το μεγάλο βραβείο έχουν το βλέμμα στραμμένο στον μεγάλο τελικό του Σαββάτου 11/5.
Εως τότε, σταχυολογούμε όσα είδαμε στη δεύτερη βραδιά των ημιτελικών που, ως είθισται, είχε λίγο απ’ όλα:
Τα καλά
Ψάχνοντας το Nemo για να σπάσει τον queer κώδικα
Η αλήθεια είναι πως φέτος το να ψάχνεις ένα πραγματικά τίμιο κομμάτι –και όχι ένα «ok Eurovision κομμάτι»– μοιάζει σαν να ψάχνεις ψύλλο στα άχυρα. Από τα μεγάλα φαβορί, το μόνο που μπορεί να στηρίξει το παραπάνω είναι το «The Code», στο οποίο το Nemo εξιστορεί για λογαριασμό της Ελβετίας το ταξίδι του προς τη non binary ταυτότητά του. Εντάξει, τίποτα το πρωτότυπο έως εδώ, αλλά μπροστά στο βαλκανικό πανηγύρι της Κροατίας, το Nemo με τις queer ποπ αναφορές του, τα οπερατικά περάσματά του και τη, χμ, δορυφορική ενέργειά του πάνω στη σκηνή, μοιάζει με όαση. Το δε ροδακινί συνολάκι του, «από εμάς είναι ναι».
Κούμπια από την Ιταλία και καμία βαρεμάρα
Η Ιταλία δεν απογοητεύει σχεδόν ποτέ στη Eurovision και δεν έσπασε το σερί ούτε και φέτος. Η Αντζέλικα Μάνγκο διατείνεται πως τραγουδάει την «κούμπια της βαρεμάρας». Ευτυχώς που δεν το πήρε πολύ κυριολεκτικά, μια και πάλι μιλάμε για ένα από τα λίγα τραγούδια του φετινού διαγωνισμού που ακούγονται ευχάριστα και χωρίς αίσθηση μιας επιβεβλημένης κοπτοραπτικής ασύνδετων μερών. Το στυλιστικό της ιταλικής αποστολής βέβαια επιδέχεται βελτίωσης, αλλά κανείς δεν είναι τέλειος.
+ ειδική μνεία στην Τσεχία, που δεν πέρασε στον τελικό, αλλά το «Pedestal» της Aiko είναι κλασική περίπτωση τραγουδιού «αν το έλεγαν οι Paramore ή σας το πρότεινε το Pitchfork θα ήταν σε κάθε εναλλακτική playlist του Spotify, τώρα που το ακούτε στη Eurovision δεν το πάτε ούτε στον τελικό».
Θυμηθήκαμε τα νιάτα μας
Κάποιοι μπορεί να ένιωσαν πολύ μεγάλοι βλέποντας τον ασπρισμένο Τζόνι Λόγκαν στον α’ ημιτελικό, ο β’ πάντως γύρισε τον χρόνο μόνο δύο δεκαετίες πίσω, μια και στη σκηνή ανέβηκε η Ελενα Παπαρίζου τραγουδώντας ξανά το «My Number One», η Σαρλότ Περέλι το «Take Me To Heaven» και η Σερτάμπ Ερενέρ το «Everyway That I Can». Αγχωθήκαμε για το τι έχουμε αύριο πρώτη ώρα, αλλά το απολαύσαμε.
Το μέτριο
Το μικρόφωνο αγνοείται
Η ανησυχία είχε αρχίσει από νωρίς για τη Μαρίνα Σάττι, που είχε αρρωστήσει, και μαζί της όλοι οι Ελληνες Eurofans. Δεν είμαστε σίγουροι βέβαια ότι έφταιγε αυτό που αψυχολόγητα απομάκρυνε το μικρόφωνο στην αρχή του κομματιού και δεν ακουγόταν ή για τη νευρικότητα που είχαν οι κινήσεις και οι γκριμάτσες της καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Η σκηνική παρουσία δεν ήταν τρομερά εμπνευσμένη, αλλά η σκηνοθεσία, πανέξυπνη μέσα στην απλότητά της, με τα μονοπλάνα της και τις σοσιαλμιντιακές καρδούλες που πετάγονταν. Και κάπως έτσι, τέλος καλό όλα καλά για την Ελλάδα, που πέρασε στον τελικό, έστω και αν ακόμα δεν έριξε εξάρες. Θα ρίξει;
Τα κακά
«Από πού ήρθαν όλοι αυτοί;»
Οσο ακούγαμε μία μία τις δέκα χώρες που προκρίνονται στον τελικό, δεν απορούσαμε μόνο για το πού είναι η Ελλάδα –που ακούστηκε μετά τις 5 πρώτες χώρες– αλλά πώς βρέθηκαν όλες αυτές οι συμμετοχές στον τελικό. Η Λετονία με τον τύπου Σίβερτ Χόγιεμ Dons, που διεκδικεί τον τίτλο του πιο βαρετού κομματιού φέτος, κατάφερε να περάσει στον τελικό – και όχι, λόγου χάρη, η Τσεχία. Ομοίως και η Αυστρία και η Γεωργία με δύο εντελώς συνηθισμένα σέξι ποπ κομμάτια από αυτά που βγαίνουν σωρηδόν κάθε χρόνο στη Eurovision και ξεχνιούνται το άλλο πρωί. Αν κρίνουμε πάντως από τις προβλέψεις, έζησαν ήδη τα 15’ δημοσιότητάς τους.
