24sports.com.cy
Δεν ξέρω ποιο απ’ όλα είναι χειρότερο. Ο θυμός και η οργή που επικρατούν ανάμεσα στον κόσμο; Η εσωστρέφεια και η αμφισβήτηση που επικρατεί εντός της Ανόρθωσης; Το αγωνιστικό επίπεδο της ομάδας; Τ’ ότι ο προπονητής δείχνει ότι χρειάζεται χρόνο αφού καλά, καλά δεν ξέρει την ομάδα του (αλήθεια πως είναι δυνατό σ’ αυτή την Ανόρθωση να μην έχει θέση στην ενδεκάδα ο Χριστοδουλόπουλος και ας είναι και κουτσός); Η γύμνια στο ποδοσφαιρικό τμήμα αφού με την φυγή Λάρκου δεν υπάρχει πλέον άτομο που να διασφαλίζει την ποδοσφαιρική σκέψη εντός της ομάδας εκ μέρους της διοίκησης;
Εάν κανείς θεωρεί ότι όλα τα πιο πάνω , το καθένα ξεχωριστά ή όλα μαζί είναι το πρόβλημα της Ανόρθωσης, μάλλον κάνει λάθος. Γιατί η αιτία της τοξικής κατάστασης που επικρατεί είναι οι χειρισμοί Πουλλαίδη και ο τρόπος που κουμαντάρει το υπερωκεάνιο που λέγεται Ανόρθωση.
Ας μην εμβαθύνουμε περαιτέρω στο τι έχει κάνει ο Πουλλαίδης και τι έχει προσφέρει στην Ανόρθωση. Δεν είναι άλλωστε αυτό το περιεχόμενο του κειμένου μας.
Το θέμα έχει να κάνει με τ’ ότι ένα ακόμη πρότζεκτ το οποίο εμπνεύστηκε, εκπόνησε και χρηματοδότησε ο ίδιος βρίσκεται ήδη στον κάδο των αχρήστων. Και μάλιστα σε μια χρονική περίοδο που ο ιστορικός του μέλλοντος θα ονόμαζε «μετά- Κετσπάγια μέρος Β’». Και αυτό έχει τη σημασία του.
Δεν είναι οι ήττες, δεν είναι το μέτριο ή κακό έμψυχο υλικό, μήτε ο Λάρκου, ο Μουνιόθ και ο Μίλανιτς. Είναι γιατί ο Πουλλαίδης δικαίωσε όσους αναλώθηκαν με την καταστροφολογία .
Λίγους μήνες μετά, όσοι φώναζαν, οδύρονταν ή επιχειρηματολογούσαν ότι η ομάδα δεν μπορεί χωρίς τον Κετσπάγια και ότι ο Πουλλαίδης δεν μπορεί να κουμαντάρει από μόνος του, νιώθουν δικαιωμένοι. Και άμα κανείς νιώθει ότι έχει δίκαιο, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι οι εντάσεις είναι μακράν πιο υψηλές.
Η ανησυχία δε μεγαλώνει καθώς στην παρούσα φάση δεν έχει κάτι που να αξιολογείται θετικό ως προς τους χειρισμούς ή τις αποφάσεις του.
Αρχικά αποχώρησε ο Χαμπουλάς κρύβοντας τα τσεκούρια του πολέμου, χωρίς όμως να αφοπλιστεί, στη συνέχεια έφυγε με τρόπο ασεβή ο σημαντικότερος άνθρωπος στην ιστορία της ποδοσφαιρικής Ανόρθωσης Τιμούρ Κετσπάγια, λίγους μήνες αργότερα ο διάδοχος του αποχώρησε μ’ επίσης ένα τρόπο μη επαγγελματικό και επιεικώς απαράδεχτο, στη συνέχεια προσελήφθη ένας παντελώς άγνωστος Ισπανός και δύο εβδομάδες μετά αποδεσμεύεται ο Νεόφυτος Λάρκου που τον επέλεξε! Γίνεται και χειρότερα;
Με αυτά και με άλλα πολλά, ο Πουλλαίδης έχει πλέον ενώπιον του ένα σωρό προκλήσεις. Αρχικά χωρίς τον Λάρκου, με ή χωρίς νέο τεχνικό διευθυντή, να φτιάξει την ομάδα που έχει ένα σωρό θέματα.
Και αν αυτό μοιάζει δύσκολο, δυσκολότερο είναι να κερδίσει την εμπιστοσύνη του κόσμου κάτι που ομολογουμένως δεν έκανε ποτέ όλα αυτά τα χρόνια που κρατάει το τιμόνι.
Και όλα αυτά χωρίς να έχει στα χέρια του ένα όπλο. Μήτε τον Χαμπουλλά που συγκρατούσε όσο γίνεται τους Ανορθωσιάτες, μήτε τον Σύνδεσμο που διαθέτει τεράστια επιρροή στον κόσμο, μήτε τον Κετσπάγια που αφουγκραζόταν κάθε μουρμούρα και γκρίνια για την ομάδα, ούτε τον Λάρκου που ευθύς εξ αρχής «δαιμονοποιήθηκε» και έφταιγε για κάτι τι μέσα στην ομάδα.
Έχει μεν τα λεφτά, μα μοιάζουν αυτή την ώρα όχι και τόσο ισχυρό όπλο. Όντως πληρώνει και έχει ήδη σπαταλήσει εκατομμύρια μες στην Ανόρθωση, μα η εμπιστοσύνη του κόσμου, δεν αγοράζεται, ούτε και τα ίδια τα γεγονότα εννοείται.
