Βίκυ Κατεχάκη
Η είδηση του θανάτου του Γιάννη Ιωαννίδη το απόγευμα της Τετάρτης βρήκε τον Αργύρη Καμπούρη στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας να προπονεί τους μικρούς αθλητές του μπάσκετ στις Ακαδημίες του Ολυμπιακού. Στο τηλέφωνό του έφταναν από την πρώτη στιγμή τα μηνύματα πρώην συμπαικτών του και δημοσιογράφων, κυρίως του αθλητικού ρεπορτάζ, που επικοινωνούσαν μαζί του για τη δυσάρεστη είδηση.
«Ηταν σοκ. Επειδή βρισκόμουν, όμως, με μικρά παιδιά εκείνη την ώρα, δεν μπορούσα να διακόψω την προπόνηση. Αφησα το τηλέφωνο στην άκρη, αλλά το μυαλό μου “έτρεχε” στον άνθρωπο αυτόν και σε όλα τα καλά, στις ωραίες στιγμές που περάσαμε μαζί».
Ο Αργύρης Καμπούρης είχε πρωτοσυναντήσει ως αντίπαλο τον Γιάννη Ιωαννίδη στα μπασκετικά παρκέ.
Ο Αργύρης Καμπούρης, ο άνθρωπος που το 1987 με τις δύο εύστοχες βολές του οδήγησε την Ελλάδα στην κατάκτηση του πρώτου Ευρωμπάσκετ, είχε πρωτοσυναντήσει ως αντίπαλο τον Γιάννη Ιωαννίδη στα μπασκετικά παρκέ. Δεν μπορεί να ξεχάσει τα ντέρμπι με τον Αρη, όταν ο Ιωαννίδης ήταν προπονητής της ομάδας της Θεσσαλονίκης και εκείνος αγωνιζόταν στον Ολυμπιακό.
«Κάναμε αγώνα για να κερδίσουμε. Οταν βέβαια έχανες από τον Αρη για λιγότερο από 20 πόντους ήσουν ευτυχισμένος, γιατί συνήθως έχανες με περισσότερους από 30! Εκείνα τα χρόνια, ο Ιωαννίδης καθήλωνε στις οθόνες κάθε Πέμπτη όλους τους Ελληνες να παρακολουθούν τον Γκάλη και την υπερ-ομάδα που είχε φτιάξει τότε στον Αρη», θυμάται.
Χαράσσοντας ένα νέο δρόμο για την ομάδα του Πειραιά
Στις αρχές της δεκαετίας του ’90, όταν ο «Ξανθός» πήρε τη μεγάλη απόφαση να κατέβει στο «λιμάνι», ο Αργύρης Καμπούρης, που ήδη έπαιζε στον Ολυμπιακό από το 1989, άρχισε να συνεργάζεται στενά με τον μεγάλο Ελληνα προπονητή, να μαθαίνει «από πρώτο χέρι» τις συνήθειες και τα γούρια του.
«Είχα κάνει καλά παιχνίδια κόντρα στον Αρη και σίγουρα μου είχε μία εκτίμηση. Και αυτό το έδειξε όταν ήρθε στον Ολυμπιακό. Η σχέση μας ήταν άψογη, επαγγελματική. Υπήρχε σεβασμός και από εμένα και από εκείνον. Ηξερε το πάθος μου, ήξερε ότι θα με βάλει μέσα για 5 λεπτά και θα δώσω το 100% των δυνατοτήτων μου και της ψυχής μου. Πιστεύω αυτό ήταν που τον ευχαριστούσε και για αυτό χαιρόταν που με είχε στην ομάδα του. Συνεργαστήκαμε για πάρα πολλά χρόνια», λέει στην «Κ».
Για τον Καμπούρη, αλλά για πολλούς άλλους, ο Γιάννης Ιωαννίδης θεωρείται ο αναμορφωτής της ομάδας του Ολυμπιακού, καθώς χάραξε ένα νέο δρόμο για την ομάδα του Πειραιά.
«Οταν ήρθε, πλέον αρχίσαμε να παίρνουμε πρωταθλήματα και κύπελλα. Στην Ευρωλίγκα φτάσαμε δύο φορές μέχρι τον τελικό. Ο άνθρωπος ήταν μοναδικός», λέει με θαυμασμό.
Το κυνήγι της τελειότητας
Ο Γιάννης Ιωαννίδης ήταν αυστηρός και ισχυρογνώμων προπονητής. Αυτό το γνώριζαν πολύ καλά όλοι όσοι ασχολούνταν με το μπάσκετ εκείνη την περίοδο.
«Γνωρίζαμε πάνω κάτω τι είχαμε να αντιμετωπίσουμε όταν ήρθε στον Ολυμπιακό, διότι συναντιόμασταν με τα παιδιά του Αρη. Οταν στο τέλος του πρωταθλήματος μάς καλούσε ο Γιάννης Πολίτης και μαζευόμασταν με την Εθνική, οι παίκτες του Αρη λόγω βεβαρημένων υποχρεώσεων στην Ευρώπη έπαιρναν άδεια κι εμείς κάναμε την προετοιμασία μας κανονικά. Επειτα έρχονταν –ο Γιαννάκης, ο Γκάλης, ο Ρωμανίδης, ο Φιλίππου– κι ακόμη κι έτσι, έτρεχαν πιο πολύ από εμάς. Τους λέγαμε: “Ρε παιδιά, εσείς πήρατε άδεια και γυρίσατε. Εμείς έχουμε κάνει τέτοια προετοιμασία κι εσείς τρέχετε πιο πολύ από εμάς;”. Οταν ήρθε, όμως, ο “Ξανθός” στον Ολυμπιακό, συνειδητοποιήσαμε ότι μπορούσαν να τρέχουν περισσότερο γιατί όλη τη χρονιά έκαναν προετοιμασία. Ετσι κι εμείς από τότε. Από τις 8 το πρωί βρισκόμασταν στο Γκολφ και τρέχαμε», θυμάται ο θρυλικός μπασκετμπολίστας.
Ακόμη και στις αργίες, η ξεκούραση ήταν «άγνωστη» συνθήκη για τους αθλητές που είχαν προπονητή τον Ιωαννίδη.
«Ηθελε την τελειότητα. Με τον Γιάννη Ιωαννίδη δεν μπορούσες να κάνεις γιορτές. Δεν υπήρχε ούτε Πάσχα, ούτε Χριστούγεννα, ούτε Πρωτοχρονιά. Το βασικότερο όλων ήταν η προπόνηση. Του λέγαμε “κόουτς, ας καθίσουμε και λίγο με τις οικογένειές μας”, κι εκείνος μας απαντούσε: “Καθίστε το πρωί, το βράδυ έχουμε προπόνηση”. Εντάξει, ο άνθρωπος έκανε πρωταθλητισμό. Φυσιολογικό ήταν. Και με την πάροδο του χρόνου καταλάβαμε ότι, εάν πραγματικά ήθελες να βρίσκεσαι σε υψηλό επίπεδο, έπρεπε να δουλεύεις στην τελειότητα», λέει ο Καμπούρης.
Παρά την αυστηρότητά του, όμως, οι παίκτες ενίοτε έβρισκαν τρόπους να ξεφεύγουν. Ο Αργύρης Καμπούρης αφηγείται στην «Κ» μία ιστορία αγωνιστικής «απειθαρχίας» απέναντι στον ισχυρό προπονητή.
«Θυμάμαι κάποια περίοδο που ήθελε να κάνω ένα σκριν με τον δικό του τρόπο για τον Ζάρκο Πάσπαλιε, αλλά δεν έβγαινε η φάση έτσι όπως μου το ζητούσε. Του είπα “εντάξει κόουτς, μη στενοχωριέσαι θα το κάνω όπως θέλεις εσύ”. Οταν απομακρύνθηκε, ήρθε ο Πάσπαλιε και μου είπε: “Εγώ θέλω έτσι να μου κάνεις το σκριν, γιατί μπορώ να περνάω πιο γλυκά για να βάλω το καλάθι”. Τελικά έκανα αυτό που ήθελε ο συμπαίκτης μου. Ηξερε να περνάει τέλεια από το σκριν, πήγαινε έβαζε το καλάθι και ήμασταν όλοι ευτυχισμένοι. Και ο Ζάρκο και ο Ιωαννίδης».
Γεννημένος νικητής
Προτού εμφανιστούν τα προβλήματα υγείας του Γιάννη Ιωαννίδη, οι συναντήσεις με πρώην μπασκετικούς παίκτες, όπως ο Καμπούρης, περιορίζονταν σε κάποια φιλανθρωπικά παιχνίδια με τους βετεράνους.
«Ακόμη και σε αυτούς τους αγώνες, ο Ιωαννίδης ήταν απαιτητικός και είχε τον ίδιο ζήλο για τη νίκη. Νόμιζε ότι έκανε πρωταθλητισμό. Του έλεγα “κόουτς, εντάξει τώρα είμαστε κάπως διαφορετικά. Μπορούμε να παίξουμε και λίγο χαλαρά”. Εκείνος, όμως, ήταν γεννημένος νικητής».
Ο Ιωαννίδης υπήρξε ένας προπονητής που αγαπούσε τους αθλητές του και νοιαζόταν για εκείνους, λέει ο πρώην μπασκετμπολίστας του Ολυμπιακού και της Εθνικής ομάδας.
«Δεν ήθελε να λείπει από κανέναν τίποτα. Μπορεί να ήταν “κέρβερος” και να ζήταγε το τέλειο, αλλά δεν άφηνε κανέναν να πειράξει τους αθλητές του».
Ενδεικτικό αυτής της νοοτροπίας ήταν ότι, παρά τις μεταγραφές πρωτοκλασάτων αθλητών, ο Γιάννης Ιωαννίδης διατηρούσε στην ομάδα τους παλιούς παίκτες.
«Δεν άφηνε αθλητές να φύγουν από κοντά του. Μπορεί να είχε 15-16 άτομα, να έπαιζαν οι 12 και να μην έπαιζαν οι τέσσερις, αλλά κανέναν δεν αποδέσμευε, τους είχε όλους εκεί. Ηθελε να έχει γεμάτη την ομάδα. Πίστευε ότι σε κάθε παιχνίδι μπορούσε να πάρει κάτι διαφορετικό από κάθε αθλητή. Δεν άφηνε κανέναν μα κανέναν να πειράξει και τον τελευταίο αθλητή του».
Η αξία της οικογένειας υπήρξε πάντοτε ισχυρή για τον μεγάλο Ελληνα προπονητή. Τόσο της δικής του στο σπίτι όσο και της ομάδας του στο γήπεδο.
«Πάντα μας μιλούσε για την οικογένεια: Πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι, πώς να είσαι κοντά. Δεν ήταν μόνο το μπάσκετ και η προπόνηση που κάναμε. Ολα ήταν κομμάτια ενωμένα γύρω από την οικογένεια. Για να μπορέσεις να έχεις καλή ομάδα, πρέπει να έχεις καλή οικογένεια, καλούς συμπαίκτες, να τα βρίσκεις με όλους και ό,τι γίνεται στα αποδυτήρια να μένει εκεί. Αυτό το είχε καταφέρει ο Γιάννης».
Ο μεγάλος Ελληνας προπονητής θα ζει πλέον στην καρδιά των αθλητών που στήριξε και ανέδειξε με τις σπουδαίες προπονητικές του ικανότητες. Εβαλε τη σφραγίδα του σε μια καινούργια εποχή για το ελληνικό μπάσκετ, και αυτό ο Αργύρης Καμπούρης δεν θα το ξεχάσει ποτέ.
«Δεν “έφυγε” ο Γιάννης Ιωαννίδης, θα μείνει στην καρδιά μας. Εχει αφήσει το στίγμα του και θα συζητούν για εκείνον για πολλά χρόνια. Υπήρξε πατέρας μας, θα τον σκεφτόμαστε πάντοτε».
