ΝΙΚΙΑΣ ΝΑΟΥΜ
Γεννήθηκα στη Ν. Αφρική τον Δεκέμβριο του 1958. Ο πατέρας μου ήταν από τη Θεσσαλονίκη και είχε μεταναστεύσει πρώτα στη Βραζιλία κι ύστερα στο Γιοχάνεσμπουργκ. Εκεί γνώρισε και τη μητέρα μου, η οποία είχε γεννηθεί στην Κωνσταντινούπολη και στα 19 της την έστειλαν στη Ν. Αφρική για προξενιό – όχι με τον μπαμπά μου.
Το καλοκαίρι του 1961 ο πατέρας μου με έφερε στην Αθήνα για να με γνωρίσει στους γονείς του, που έμεναν στο Π. Φάληρο. Μετά από λίγες μέρες με άφησε στους παππούδες μου και έφυγε για την Κωνσταντινούπολη, όπου ζούσαν οι γονείς της μητέρας μου.
Ένα πρωί οι παππούδες με πήγαν για μπάνιο στην παραλία του Εδέμ. Μου άρεσε πολύ η θάλασσα και να κλωτσάω μια μπάλα κι αυτό ακριβώς έκανα, όταν ξαφνικά είδα μπροστά μου μια ομάδα μαύρων που κάθονταν στην παραλία. Επειδή ζούσα στη Ν. Αφρική, η πρώτη αντίδρασή μου ήταν να τρέξω προς το μέρος τους. Ενας από την παρέα με πήρε στην αγκαλιά του και κάποιος άλλος μας έβγαλε φωτογραφία.
Oι δυο τους 35 χρόνια στην Αθήνα.
Όταν ο πατέρας μου γύρισε από την Κωνσταντινούπολη, οι παππούδες τού αφηγήθηκαν την ιστορία, σχολιάζοντας ότι «αυτός ο γιος σου, όλο με τους μαύρους κάνει παρέα». Δεν είχαμε ιδέα ποιοι ήταν αυτοί οι μαύροι που γνώρισα στην παραλία, σε ηλικία δυόμισι ετών.
Έναν χρόνο αργότερα, ενώ είχαμε επιστρέψει στο Γιοχάνεσμπουργκ, ήρθε στο ελληνικό βιβλιοπωλείο της πόλης ένα λεύκωμα με τίτλο «Τα χρυσά πόδια», στο οποίο παρουσιάζονταν όλοι οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές της εποχής, Έλληνες και ξένοι. Ξεφυλλίζοντάς το ο βιβλιοπώλης, ο οποίος ήταν φίλος του πατέρα μου, βλέπει ξαφνικά μια φωτογραφία με εμένα στην αγκαλιά του Πελέ!
Ειδοποίησε αμέσως τον πατέρα μου και του είπε «ο γιος σου είναι στα “Χρυσά πόδια”!». Μόλις είδε τη φωτογραφία, κατάλαβε αμέσως ποιος ήταν ο μαύρος με τον οποίο «έκανα παρέα» σε εκείνη την παραλία του Π. Φαλήρου. Εχοντας ζήσει στη Βραζιλία, ήξερε πολύ καλά ποιος ήταν ο Πελέ – ο οποίος είχε έρθει τότε στην Ελλάδα με τη Σάντος, για φιλικούς αγώνες με την ΑΕΚ, τον Ολυμπιακό και τον Παναθηναϊκό.
Το λεύκωμα έγινε οικογενειακό κειμήλιο και η ιστορία οικογενειακός θρύλος.
Το 1996, ενώ ζούσαμε πια στην Αθήνα, άκουσα ότι ο Πελέ θα ερχόταν για να δώσει μια συνέντευξη Τύπου στο «Μ. Βρεταννία», ως εκπρόσωπος της Mastercard. Αποφάσισα να πάω, να τον βρω και να του δείξω τη θρυλική φωτογραφία. Στο «Μ. Βρεταννία» υπήρχε πλήθος και ισχυρά μέτρα ασφαλείας, με αποτέλεσμα να μην μπορώ καν να πλησιάσω το κτίριο. Κρατούσα το λεύκωμα, με το δάκτυλό μου στη σελίδα της φωτογραφίας για να μην ψάχνω τελευταία στιγμή και παρότι εξηγούσα σε διάφορους της ασφάλειας τι ήθελα, δεν με άφηναν να μπω. Κατάφερα, όμως, κάποια στιγμή να βρω ένα κενό και μπήκα στο λόμπι του ξενοδοχείου και στεκόμουν διακριτικά σε μια γωνιά και ξαφνικά ακούω «κατεβαίνει, κατεβαίνει!». Ολο το πλήθος μετακινήθηκε προς τα ασανσέρ για να δει τον Πελέ, ο οποίος όμως βγήκε από την αντίθετη πλευρά και πήγαινε προς την αίθουσα της συνέντευξης.
«Ή τώρα ή ποτέ» σκέφτηκα κι έτρεξα σαν τρελός κι έφτασα δίπλα του. «Δώσε μου πέντε λεπτά», του είπα και του έδειξα τη φωτογραφία. Είμαι σίγουρος ότι δεν τη θυμόταν, αλλά χαμογέλασε κι έτσι του λέω να βγάλουμε άλλη μία φωτογραφία. Έβαλα το χέρι μου γύρω από τους ώμους του κι έδωσα τη φωτογραφική μηχανή μου σε κάποιον από αυτούς που είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται γύρω μας κι έτσι βγήκε και η δεύτερη φωτογραφία μου με τον Πελέ.
Τότε ήρθε κι ένας από τους άνδρες της ασφάλειας που δεν με άφηναν να περάσω πριν και του χαμογέλασα πανευτυχής. «Σου είπα ότι ξέρω τον Πελέ, αλλά δεν με πίστεψες. Είδες που έλεγα αλήθεια;».
Αποχαιρετισμός στον «βασιλιά»
Το ύστατο χαίρε στον «βασιλιά του ποδοσφαίρου» Πελέ λέει σήμερα ο παγκόσμιος αθλητισμός. Στο νεκροταφείο Memorial Necropole Ecumenica, παρουσία μόνο των μελών της οικογένειάς του, θα ταφεί ο θρύλος της μπάλας που απεβίωσε την περασμένη Πέμπτη σε ηλικία 82 ετών. Από χθες το μεσημέρι, χιλιάδες Βραζιλιάνοι αποτίουν φόρο τιμής στον Πελέ, του οποίου η σορός εκτίθεται σε λαϊκό προσκύνημα στο στάδιο Vila Belmiro της Σάντος, όπου μεγαλούργησε. Δεκάδες στεφάνια που στάλθηκαν από προσωπικότητες του ποδοσφαίρου τοποθετήθηκαν γύρω από το φέρετρο, προστατευμένα κάτω από μια μεγάλη λευκή σκηνή. «Θα ζητήσουμε από τα 211 μέλη της FIFA να ονομάσουν ένα γήπεδο με το όνομα του Πελέ, ώστε σε 30, 40, 50 χρόνια όλοι να γνωρίζουν ακόμη τη σημασία του. Ο Πελέ είναι αιώνιος», ανέφερε ο πρόεδρος της FIFA Τζάνι Ινφαντίνο, ο οποίος έδωσε το «παρών», όπως και ο Νεϊμάρ.
