Πω πω πω… Τι ομαδάρα μας παρουσίασες κύριε Λουίς Ντε Λα Φουέντε; Χάρμα ήδεσθε οι Ισπανοί, που αν υπάρχει ποδοσφαιρική δικαιοσύνη τότε σίγουρα αυτό το καλοκαίρι απονεμήθηκε εκεί που έπρεπε! Ο 63χρονος προπονητής έφτιαξε ένα σύνολο όπου ο ένας συμπληρώνει τον άλλο, ξέρει να αμυνθεί οργανωμένα, αλλά και κυρίως να επιτεθεί - κυριαρχίσει στον αγωνιστικό χώρο με τρόπο που θες να τρίβεις τα μάτια!
Όλα τα λεφτά για όλο αυτό θεωρούμε πως είναι ο επιθετικός μηχανισμός των Ισπανών, αφού εκείνο που τους κάνει να διαφέρουν από τους αμέσως προηγούμενους πρωταθλητές Ευρώπης είναι το ότι συνδύασαν την κατάκτηση του τροπαίου με... μπόλικο θέαμα. Χωρίς αμφιβολία, καθοριστικό ρόλο για να δούμε τόσο ωραίο ποδόσφαιρο είναι η ελευθερία που είχαν οι Νίκο Γουίλιαμς και Λαμίν Γιαμάλ.
Οι τρομεροί αυτοί εξτρέμ, με τη φαντασία, τη διεισδυτικότητα και την εκρηκτικότητα τους προκάλεσαν πάρα πολλά προβλήματα στους αντίπαλους αμυντικός, αποτελώντας έτσι το κερασάκι στην τούρτα στο έργο του έμπειρου τεχνικού. Μας τόνισαν βασικά πως η τακτική στο ποδόσφαιρο μπορεί να συνδυαστεί με φινέτσα και να φέρει σπουδαίες επιτυχίες!
Πάντως, πέραν από τα πιο πάνω αξίζει να προσθέσουμε πως μεταξύ άλλων πρόκειται και για την πρώτη φορά όπου οι Ίβηρες κατέκτησαν κάποιο τρόπαιο μεγάλης διοργάνωσης έχοντας τη συμβολή τόσων πολλών Βάσκων.
Ούτε ένας, ούτε δυο, αλλά εννέα συνολικά ποδοσφαιριστές που μεγάλωσαν στη χώρα των Βάσκων ήταν μέλη αυτής της ομάδας, με κάποιους να είναι και εκ των μεγάλων διακριθέντων. Ο λόγος για τους Σιμόν, Ρεμίρο, Λαπόρτ, Λε Νορμάντ, Ζουμπιμέντι, Βιβιάν, Μερίνο, Γουίλιαμς και Ογιαρθλάμπαλ. Τέσσερις εξ αυτών ήταν βασικοί από την αρχή μέχρι το τέλος, ενώ Μερίνο και Ογιαρθλάμπαλ πέτυχαν τα «χρυσά» γκολ με Γερμανούς και Άγγλους, αγωνιζόμενοι ως αλλαγή.
Όπως ήδη είπαμε είναι η πρώτη φορά που οι Βάσκοι έχουν τόσο μεγάλη συμβολή σε τέτοια επιτυχία (λόγω της «κυριαρχίας» Ρεάλ και Μπάρτσα στις πλείστες αποστολές), όμως ιστορικά έχουν βάλει τη σφραγίδα τους στο Ισπανικό ποδόσφαιρο εδώ και εκατό χρόνια!
Βλέπετε, στα πρώτα στάδια του ποδοσφαίρου στην Ιβηρική χώρα η Αθλέτικ Μπιλμπάο ήταν η κορυφαία ομάδα. Τόσο καλή ήταν που το επιθετικό της παιχνίδι είχε γίνει η ταυτότητα της Εθνικής, η οποία αποτελείτο μάλιστα από πάρα πολλούς παίκτες της.
Σημαδιακοί ήταν άλωστε οι Ολυμπιακοί Αγώνες του 1920, οι οποίοι έγιναν στην Αμβέρσα του Βελγίου, όπου η Ισπανία έμελλε να πάρει το ψευδώνυμο που έχει μέχρι σήμερα. Πιο αναλυτικά, ήταν το γκολ του άλλοτε Βάσκου διεθνούς, Χοσέ Μαρία Μπελαούστε, που ενέπνευσε Ολλανδική εφημερίδα για να χαρακτηρίσει τους Ισπανούς ως «φούρια» που μεταφράζεται σε μανία ή οργή.
Στόχος ήταν να αποτυπωθεί η επιθετική ορμή των Ισπανών με αφορμή το ότι ο Μπελαούστε, σε παιχνίδι με τη Σουηδία, μπήκε σαν σίφουνας στην αντίπαλη περιοχή, κανείς δεν μπόρεσε να τον σταματήσει και ισοφάρισε σε 1-1, προτού η ομάδα του πετύχει και δεύτερο γκολ για να κερδίσει εν τέλει με 2-1.
Στους Ισπανούς άρεσε αυτό το ψευδώνυμο και κάπως έτσι προκύπτει σήμερα το «Φούρια Ρόχα» (το ρόχα έχει να κάνει με την κόκκινη στολή). Επιτυχίες υπήρξαν προφανώς κι άλλες, όμως η συμβολή των Βάσκων στο Euro 2024 ήταν μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά για την Εθνική Ισπανίας.
