Τα φώτα εδώ και δύο βδομάδες είναι στραμμένα στο Φτερικούδι, στη μονή του Αββακούμ και τα όσα βλέπουμε καθημερινά σαν επεισόδια σε σειρά της τηλεοπτικής πλατφόρμας. Υπάρχουν πολλαπλές πτυχές του συγκεκριμένου σκανδάλου, ή πολυσκανδάλου όπως πετυχημένα το χαρακτηρίζει η Κάτια Σάββα. Είναι το προφανές, η εκμετάλλευση από τσαρλατάνους της ανάγκης των ανθρώπων για να πιστέψουν σε ένα θαύμα, σε κάτι υπεράνθρωπο, είναι όμως και πολλά άλλα που αναφύονται μέρα με τη μέρα μαζί με τα βίντεο που βλέπουμε. Οι κουκουλοφόροι και ποιοι επιτέλους είναι αυτοί, η βία στη γυναίκα, η απόσπαση χρημάτων με ψευδείς παραστάσεις, το χρηματοκιβώτιο με τις 800 χιλιάδες, η εμπλοκή του αρχηγού του ΕΛΑΜ, του πρώην αρχηγού Αστυνομίας, του πρόεδρου του Δικηγορικού Συλλόγου και πολλά άλλα.
Αυτό που προσωπικά με ενοχλεί και σε αυτή την υπόθεση, είναι η αδράνεια των Αρχών, στην προκειμένη περίπτωση της Αστυνομίας. Από τις 5 Μαρτίου που συνόδευσαν τα τουλάχιστον δύο μέλη της το κομβόι της εφόδου στη μονή, στην πλήρως παράνομη ανεγερθείσα μόνη, με τους κουκουλοφόρους, με τα οχήματα χωρίς πινακίδες, έπρεπε να μας βρει η 8η Μαρτίου και να γίνουν οι καταγγελίες από τους εκατέρωθεν εμπλεκόμενους για να ενεργοποιηθεί. Ασχέτως αν είχε πρωτογενή ενημέρωση από τα μέλη της, ασχέτως αν οι πληροφορίες βοούσαν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Καμία ανάγκη για αυτεπάγγελτη ενεργοποίηση. Η δε ΜΟΚΑΣ, μέχρι και σήμερα, δεν ένιωσε καμία ανάγκη για να διερευνήσει, αφού τα ποσά που ακούγονται δεν έχουν και πολλή λογική, εκτός και αν συνδυαστούν και με πιθανό ξέπλυμα.
Τις ίδιες μέρες, μάθαμε πως από τα αεροδρόμια της χώρας μας πέρασαν, αφού δηλώθηκαν στο τελωνείο, αφού μετρήθηκαν από το τελωνείο, μετρητά 160 εκατομμυρίων σε διάστημα τριών με τεσσάρων χρόνων. Και σίγουρα, αποδεδειγμένα και κατατεθειμένα στο δικαστήριο, ποσά 8 εκατομμυρίων από μόνο ένα πρόσωπο σε διάστημα επτά μηνών. Όπως μας ανέφεραν την Τετάρτη στην Επιτροπή Θεσμών, απλώς τα κατέγραφαν και τα έστελναν στη ΜΟΚΑΣ με ένα στικάκι κάθε 2-3 μήνες. Αν είναι ποτέ δυνατόν. Και η ΜΟΚΑΣ απλώς τα κατέγραφε. Χωρίς ποτέ να νιώσουν την ανάγκη να φιλτράρουν και να δουν ποιοι τα έφεραν και τι ποσά συνολικά. Και το προφανές, το πού κατέληγαν αυτά τα ποσά. Ούτε σκέφτηκαν στο τελωνείο να κοιτάξουν και να καταγράφουν τον μοναδικό αριθμό που κάθε χαρτονόμισμα έχει για να μπορούν να βρουν την πρώτη τράπεζα που το πήρε για να καταφέρουν να βρουν τη διαδρομή του ή μέρος αυτής.
Λοιπόν, υπάρχουν δύο ενδεχόμενα. Το πρώτο είναι να είναι τόσο ανεπαρκείς, τόσο ωχαδερφιστές, τόσο παχύδερμοι, τόσο ανεύθυνοι οι προϊστάμενοι και οι διευθυντές στο Τμήμα Τελωνείων και στη ΜΟΚΑΣ, που δεν κτύπησε καμία καμπάνα στα αφτιά τους όταν έβλεπαν τα εκατομμύρια να παρελαύνουν και να εισέρχονται στη χώρα. Προσωπικά δυσκολεύομαι να πιστέψω πως δεν βρέθηκε ένας ή μία με την ελάχιστη υπευθυνότητα, για να καθίσει και να ενώσει τις τελείες. Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι να είμαστε ενώπιον μιας μεγάλης σκευωρίας, μιας καλοστημένης μηχανής, μιας πλεκτάνης που ξεπερνά τη χώρα μας και οι υπεύθυνοι εκεί να ήταν τα μικρά, αλλά αναγκαία γρανάζια αυτής της μηχανής. Δεν θέλω να το πιστέψω, αλλά δυστυχώς δεν βάζω λίγες πιθανότητες σε αυτό το σενάριο.
Οι δύο ιστορίες έχουν κοινά. Την έλλειψη συντονισμού μεταξύ των υπηρεσιών του κράτους. Την έλλειψη διάθεσης και πρωτοβουλίας από προϊσταμένους και διευθυντές, την έλλειψη του αισθήματος της ευθύνης προς την υπηρεσία και προς τη χώρα, δυστυχώς. Ζούμε στην εποχή της ρεμούλας. Όπου -σχεδόν όλοι- νιώθουμε πως τούτος ο τόπος μας χρωστά, πως εμείς έχουμε μόνο δικαιώματα και όχι υποχρεώσεις. Η ποινικοποίηση της ευθύνης των δημόσιων λειτουργών όπως τα είδα και τα έζησα αυτή τη βδομάδα είναι στο μυαλό μου μονόδρομος. Αφού, δυστυχώς, δεν νιώθουν την ευθύνης, ας τη δημιουργήσουμε με τον κακό, τον άγριο τρόπο.
*Βουλευτής Λευκωσίας ΔΗΣΥ | Πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών | @dmdemetriou
