Kathimerini.com.cy
Η υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης, στις 24 Ιουλίου 1923, εγκαινίασε μια νέα ιστορική περίοδο για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις και εξακολουθεί να αποτελεί σημείο αναφοράς γι’ αυτές. Επρόκειτο για ένα έντιμο συμβιβασμό μετά από σχεδόν μία δεκαετία συνεχών πολεμικών συγκρούσεων.
Τι μεσολάβησε έκτοτε, όμως, και πώς επηρεάζει τα σημερινά δεδομένα και τις μελλοντικές προοπτικές των ελληνοτουρκικών σχέσεων; Αυτές τις πλευρές καλύπτει ο δεύτερος τόμος της έκδοσης Συνθήκη της Λωζάννης και ελληνοτουρκικές σχέσεις – Ο δεκάλογος ενός αιώνα.
Η έκδοση που υπογράφουν ο Άγγελος Συρίγος (υφυπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, αναπληρωτής καθηγητής στο Πάντειο Πανεπιστήμιο) και ο Αντώνης Κλάψης (επίκουρος καθηγητής στο Πανεπιστημίου Πελοποννήσου) επιχειρεί να δώσει, με τρόπο τεκμηριωμένο, απαντήσεις σε μια σειρά από καίρια ερωτήματα.
Ο δεύτερος τόμος εστιάζει στα εξής:
– Το ζήτημα των μειονοτήτων από το 1923 έως σήμερα
– Τα θέματα που αφορούν το Οικουμενικό Πατριαρχείο
– Οι τροποποιήσεις των συμφωνηθέντων στη Λωζάννη
– Η αμφισβήτηση του εδαφικού καθεστώτος
– Η Συνθήκη της Λωζάννης και το μέλλον των ελληνοτουρκικών σχέσεων
Στο τελευταίο κεφάλαιο της έκδοσης, οι συγγραφείς σημειώνουν ότι ένα από τα σημαντικά συμπεράσματα που αναδείχθηκε στα εκατό χρόνια που πέρασαν μετά την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάννης είναι η διαχρονικότητα ορισμένων τουρκικών αντιλήψεων: «Ο Ερντογάν, χρησιμοποιώντας ως μοναδικό κριτήριο τη γεωγραφική γειτνίαση προς την Τουρκία, θεωρεί αδικία την εκχώρηση της κυριαρχίας των νησιών του Αιγαίου στην Ελλάδα το 1923. Το γεγονός ότι τα νησιά είχαν και έχουν αμιγή ελληνικό πληθυσμό δεν παίζει κανέναν ρόλο στην αντίληψη του. Είναι το ίδιο ακριβώς επιχείρημα που είχε χρησιμοποιήσει στη συνεδρίαση της 29ης Νοεμβρίου 1922 ο Ισμέτ πασάς στη Συνδιάσκεψη της Λωζάννης».
Παράλληλα υπογραμμίζουν τα εξής: «Η συσσωρευμένη ιστορική εμπειρία αποδεικνύει ότι, για την Ελλάδα, η εξισορρόπηση της Τουρκίας είναι δυνατή μόνο μέσα από τον συνδυασμό δύο παραγόντων: από τη μια, τη μεγιστοποίηση της ελληνικής αποτρεπτικής ισχύος, η οποία είναι άμεσα συναρτώμενη με τις αμυντικές δυνατότητες της χώρας· από την άλλη, η εξασφάλιση διπλωματικών ερεισμάτων, είτε σε περιφερειακή είτε σε ευρύτερη διεθνή κλίμακα. Τα δύο στοιχεία λειτουργούν συμπληρωματικά».
Μαζί Κ, TV Οδηγός.
