Kathimerini.com.cy
Χρειαζόμαστε νέους τρόπους αφήγησης που θα αποσκοπούν στην καλλιέργεια της μνήμης και στη διαμόρφωση μιας νέας ηθικής και πολιτικής ευθύνης, με στόχο την έξοδο από την πολύμορφη δικτατορία του σημερινού μεσαίωνα.
Αυτ΄΄ο αναφέρει ο διεθνής Έλληνας σκηνοθέτης, Θεόδωρος Τερζόπουλος, ο οποίος υπογράφει το Μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2025.
Όπως αναφέρεται σε ανακοίνωση του Κυπριακού Κέντρου Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου (ΚΚΔΙΘ), ο Θεόδωρος Τερζόπουλος ως ο συγγραφέας του Μηνύματος της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2025, αποτελεί τον δεύτερο Έλληνα καλλιτέχνη που λαμβάνει αυτή την τιμή μετά τον Ιάκωβο Καμπανέλλη (2001).
Σημειώνεται ότι ο εορτασμός της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου καθιερώθηκε το 1961 από το Διεθνές Ινστιτούτο Θεάτρου (ΔΙΘ), με το πρώτο Μήνυμα να γράφεται από τον Ζαν Κοκτώ το 1962. Έκτοτε, η Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου εορτάζεται στις 27 Μαρτίου (ημέρα έναρξης της σεζόν του «Θεάτρου των Εθνών» το 1962 στο Παρίσι, που σηματοδότησε και τον πρώτο εορτασμό).
Στις 27 Μαρτίου 2025 θα μεταδοθεί σε πρώτη προβολή η παρουσίαση του Μηνύματος της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2025 από τον ίδιο του τον συγγραφέα, ως ταινία μικρού μήκους, μια συμπαραγωγή του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου και του Κυπριακού Κέντρου Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.
Η ταινία μικρού μήκους αποσκοπεί στην τιμητική προβολή τόσο του ίδιου του συγγραφέα του φετινού Μηνύματος, όσο και της Ελλάδας μέσα από κινηματογράφηση σε επιλεγμένους χώρους της Αθήνας -αρχαιολογικούς και μη- όπως την Αρχαία Αγορά, το Ωδείο Ηρώδου Αττικού, το Θέατρο Διονύσου Ελευθερέως, αλλά και το Θέατρο Άττις, υπογραμμίζοντας τη σύνδεση του θεάτρου και της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς με αφετηρία την Ελλάδα ως τον γενέθλιο χώρο.
Η ταινία μικρού μήκους παρουσίασης του Μηνύματος της Παγκόσμιας Ημέρας Θεάτρου 2025, θα παρουσιαστεί σε παγκόσμια πρώτη προβολή στις 27 Μαρτίου 2025 από το επίσημο κανάλι YouTube του ΚΚΔΙΘ και τις σελίδες του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.
Το επίσημο τρέιλερ
Στο μήνυμά του, ο Θεόδωρος Τερζόπουλος αναφέρει μεταξύ άλλων ότι τα ερωτήματα που θέτει το θέατρο «δεν επιδέχονται οριστικές απαντήσεις, επειδή το θέατρο υπάρχει και μακροημερεύει χάρη στα αναπάντητα ερωτήματα».
«Ας κοιτάξουμε στα μάτια τον Διόνυσο, τον εκστατικό θεό του θεάτρου και του Μύθου, που ενώνει το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον· τέκνο δύο γεννήσεων, του Δία και της Σεμέλης, εκφραστής ρευστών ταυτοτήτων, γυναίκα και άνδρας, οργισμένος και πράος, θεός και ζώο, στο μεταίχμιο μεταξύ τρέλας και λογικής, τάξεως και χάους, ακροβάτης στο όριο της ζωής και του θανάτου», σημειώνει ο διακεκριμένος σκηνοθέτης.
«Ο Διόνυσος θέτει το θεμελιώδες οντολογικό ερώτημα ‘’περί τίνος πρόκειται’’, ερώτημα που ενεργοποιεί τον δημιουργό προς την κατεύθυνση μιας ολοένα βαθύτερης έρευνας της ρίζας του μύθου και των πολλαπλών διαστάσεων του ανθρώπινου αινίγματος», πρσοθέτει.
«Χρειαζόμαστε νέους τρόπους αφήγησης που θα αποσκοπούν στην καλλιέργεια της μνήμης και στη διαμόρφωση μιας νέας ηθικής και πολιτικής ευθύνης, με στόχο την έξοδο από την πολύμορφη δικτατορία του σημερινού μεσαίωνα», καταλήγει.
