Γράφει η Αλεξάνδρα Σκαράκη
Ο Γιώργος Σπηλιόπουλος σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων, δεύτερο πτυχίο στη Λογοθεραπεία και master στα Παιδαγωγικά. Το δεύτερο βιβλίο του, αφιερωμένο στην κόρη του Μαρία Νεφέλη, είναι το «Βαθύ Ποτάμι», από τις εκδόσεις «Βακχικόν».
Ποια βιβλία έχετε αυτόν τον καιρό πλάι στο κρεβάτι σας;
Μολονότι τον τελευταίο καιρό περισσότερο γράφω παρά διαβάζω, εν τούτοις πλάι στο κρεβάτι μου βρίσκονται τα εξής: Ταλέμπ «Ο Μαύρος Κύκνος», Μπρους Πέρι «Το αγόρι που μεγάλωσε σαν σκύλος», Κόρμακ Μακάρθι «Ο δρόμος», Γιώργου Γραμματικάκη «Η αυτοβιογραφία του φωτός», Μ. Χάαγκ «Αλεξάνδρεια,
η πόλη της μνήμης».
Ποιο ήταν το πιο ενδιαφέρον στοιχείο που μάθατε πρόσφατα χάρη στην ανάγνωση ενός βιβλίου;
Δύο πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία θέλω να υπογραμμίσω: το ένα προέρχεται από την «Αυτοβιογραφία του φωτός» και είναι πως το φως υπήρχε από την αρχή του σύμπαντος και αφού έπλασε την ύλη, φθάνει ώς εμάς σήμερα ως μάρτυρας των πρώτων στιγμών της δημιουργίας! Το άλλο προέρχεται από τον «Μαύρο Κύκνο» και είναι ότι καλλιεργούμε αυταπάτες ότι είμαστε ενήμεροι για όσα συμβαίνουν γύρω μας κι έτσι περιορίζουμε τη γνώση στο επουσιώδες, ενώ τα μεγάλα γεγονότα είναι απρόβλεπτα και όσο εμείς εστιάζουμε σε στατιστικές και αναλύσεις τόσο αυτά συνεχίζουν να μας αιφνιδιάζουν.
Βρήκατε ποτέ τον μπελά σας επειδή διαβάσατε ένα βιβλίο;
Τον μπελά μου τον βρήκα όχι μία, αλλά πολλές φορές. Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά, ήταν όταν διάβασα τα «Εκατό χρόνια μοναξιά» του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες! Χωρίς να καταλάβω πού είχα μπλέξει συνέχισα να διαβάζω και παρόλο που χωνόμουν πιο βαθιά στον λαβύρινθο ετούτης της τέχνης δεν βρήκα τον μίτο της Αριάδνης και τελικά βρέθηκα να διαβάζω δίχως όρια.
Περιγράψτε την ιδανική αναγνωστική συνθήκη.
…όχθη ενός βαθιού ποταμιού, δεν ακούγεται παρά ο ήχος της ορμής του, καθισμένος κοντά απολαμβάνω το διάβασμα κι υπάρχουν και στιγμές που οι νεράιδες με πηγαίνουν πέρα από όλον τον κόσμο τούτο τον ορατό.
Υπάρχουν κάποια είδη λογοτεχνίας που προτιμάτε και άλλα που αποφεύγετε;
Βρίσκω συναρπαστικά τα περισσότερα επιστημονικά βιβλία, αποφεύγω όσα θεωρώ προβλέψιμα και τα πολύ εμπορικά.
Τι είναι αυτό που σας συγκινεί περισσότερο σε ένα βιβλίο;
Με συγκινεί αυτή καθεαυτήν η περιπέτεια, το ταξίδι, που μου συμβαίνει όταν ανοίξω ένα βιβλίο και η αίσθηση ταύτισης που έρχεται διαβάζοντας βιώματα, εμπειρίες, ανακαλύψεις.
Υπάρχει κάποιο αγαπημένο βιβλίο που θα θέλατε να γίνει ταινία;
Τα βιβλία που αγαπώ τα αγαπώ ως βιβλία, δεν θα ήθελα να τα δω να γίνονται ταινίες γιατί τα βιβλία που είδα να γίνονται ταινίες όταν τα ξαναδιάβασα δεν μου άρεσαν πια.
Τι συμβολίζει το «βαθύ ποτάμι» στη νέα σας ιστορία;
Το «βαθύ ποτάμι» συμβολίζει τη ζωή και την εξέλιξή μου, ο ήχος του ποταμιού καθησυχάζει το μυαλό και η ροή του δεν σταματάει ποτέ. Βρίσκει μεν εμπόδια, δεν τα φανερώνει όμως όλα στην επιφάνεια. Με την κίνηση το ποτάμι της ζωής ξεπερνάει και μένα τον ίδιο, με τον χρόνο με αλλάζει, με μεταμορφώνει.
Ποια ανάγκη σάς οδήγησε να γράψετε το δεύτερο βιβλίο σας;
Εχει αγκαλιάσει πολύς κόσμος το γράψιμό μου έως τώρα κι είναι ωραίο κάποιος να σε καλεί να συζητήσετε για το βιβλίο σου! Ακόμη, ένιωσα την ανάγκη να γράψω και δεύτερο βιβλίο γιατί στο πρώτο δεν είχα γράψει όλα όσα ήθελα.
