ΚΥΠΕ
Στην συμβολή όλων στην ενότητα και την ομοψυχία και ακούραστη προβολή των δίκαιων του λαού μας μέσα από κάθε διεθνές βήμα κάλεσε η Πρόεδρος της Βουλής Αννίτα Δημητρίου, σε ομιλία της, για τη Μέρα Μνήμης Κρατητηρίων στην Κοκκινοτριμιθιά.
Μιλώντας στον χώρο των Κρατητηρίων της Κοκκινοτριμιθιάς, η κ. Δημητρίου είπε ότι η γενιά του 1955-1959 ύψωσε υπερήφανα τη σημαία του αγώνα για ελευθερία. «Τόλμησε να αναμετρηθεί άφοβα με μια αποικιοκρατική δύναμη και να διεκδικήσει το αυτονόητο, το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε λαού για ελευθερία, αυτοδιάθεση και εθνικό αυτοπροσδιορισμό. Εμπνευσμένοι από το ηρωικό ελληνικό παρελθόν μας, οι αγωνιστές του 1955-1959, επώνυμοι και ανώνυμοι, υπήρξαν άξιοι συντελεστές ενός μνημειώδους κεφαλαίου της κυπριακής ιστορίας».
Σημείωσε ότι στις κρίσιμες στιγμές που διανύουμε σήμερα, όπου η δημοκρατία όσο ποτέ άλλοτε δεν είναι δεδομένη και η απειλή μιας νέας παγκόσμιας σύρραξης προβάλλει εφιαλτική, «επιβάλλεται να γυρνάμε το βλέμμα στο ηρωικό παρελθόν μας, για να προσδιορίζουμε το μέλλον μας».
Είπε ότι σκόπιμα επιλέγει να παρευρίσκεται στα κρατητήρια, «γιατί είναι μια επώδυνη υπόμνηση του μεγάλου χρέους που έχουμε ως πολιτεία απέναντι στους ανθρώπους που μαρτύρησαν υποφέροντας τα πάνδεινα και υπερβαίνοντας το "εγώ" για το "εμείς"».
Ανέφερε ότι 3.362 πολιτικοί κρατούμενοι ήταν έγκλειστοι στα τρία και πλέον έτη λειτουργίας των κρατητηρίων. Πρόσθεσε ότι διαβιούσαν μέσα και γύρω από τσίγκινα παραπήγματα περιφραγμένα με ψηλά συρματοπλέγματα, στο έλεος των καιρικών συνθηκών, κοιμόντουσαν σε τσιμεντένια κρεβάτια, βασανίζονταν μαρτυρικά, δέχονταν απειλές για τη ζωή τους και, ακόμη χειρότερα, για τις ζωές των οικογενειών τους.
Η έναρξη της λειτουργίας των Κρατητηρίων Κοκκινοτριμιθιάς την 21η Νοεμβρίου 1955 ήταν το αποτέλεσμα της διά νόμου κατάργησης από τους Βρετανούς αποικιοκράτες του δικαιώματος habeas corpus, στις 15 Ιουλίου 1955, που επέτρεπε την προσωποκράτηση και τη φυλάκιση, χωρίς τη διατύπωση κατηγορίας και χωρίς τη διεξαγωγή δίκης, οποιουδήποτε προσώπου εναντίον του οποίου υπήρχαν υποψίες ότι ήταν μέλος ή διατηρούσε σχέσεις με την ΕΟΚΑ, είπε η Πρόεδρος της Βουλής.
Ανέφερε ότι τέτοια κρατητήρια λειτούργησαν στις Κεντρικές Φυλακές, στο Κάστρο της Κερύνειας, στον Αστυνομικό Σταθμό Ομορφίτας, στην Πύλα, το Πολέμι, τη Λίμνη, την Πέργαμο, το Μάμμαρη, το Πυρόι, την Αγύρτα.
Η κ. Δημητρίου αναφέρηκε στο σύστημα οργάνωσης που είχε οργανωθεί υπό τη διεύθυνση του Συμβουλίου των Κρατητηρίων, και παρά την αυστηρή επίβλεψη των Βρετανών, με βασικούς στόχους τη διαφώτιση και τη διατήρηση του υψηλού φρονήματος των κρατουμένων μέσω της διοργάνωσης ομιλιών και συζητήσεων, καθώς και της κυκλοφορίας της χειρόγραφης εφημερίδας Ιχθύς, που συντασσόταν από τους ίδιους τους κρατουμένους.
«Με αξιοθαύμαστη τόλμη οι κρατούμενοι οργάνωσαν τέσσερις επιτυχημένες αποδράσεις. Οι δεκαεπτά συνολικά δραπετεύσαντες ρίχθηκαν, πιστοί στο καθήκον για απελευθέρωση της πατρίδας μας, κατευθείαν στον ένοπλο αγώνα», σημείωσε, δείχνοντας τις προτομές όσων κατόρθωσαν να δραπετεύσουν, που βρίσκονται στο προαύλιο των κρατητηρίων.
Τα κολαστήρια έκλεισαν τις πύλες τους στις 22 Φεβρουαρίου 1959, μετά τη λήξη του Αγώνα και την υπογραφή των συμφωνιών Ζυρίχης-Λονδίνου, σημείωσε η Πρόεδρος της Βουλής. «Στέκουν όμως μέχρι σήμερα, για πάντα «κατοικητήριο της ψυχής του Απελευθερωτικού Αγώνα 1955-1959», για να υπενθυμίζουν στις νέες γενιές το εθνικό μας χρέος για λύτρωση και λευτεριά", κατέληξε.
