Ομόνοια: Χωρίς πολλά πολλά…

Δεν διάγει τις καλύτερες της μέρες η Ομόνοια. Δυο αγωνιστικές πριν τελειώσει το πρωτάθλημα βρίσκεται στην έβδομη θέση, ενώ και δύο νίκες να κάνει στα ματς που απομένουν, ίσως να μην φθάνουν για να περιληφθεί η ομάδα στο πρώτο γκρουπ.

Αν αυτό το ενδεχόμενο μετατραπεί σε πραγματικότητα, θα συμβεί για πρώτη φορά στην ιστορία της Ομόνοιας, αλλά και του θεσμού των πλέι οφ. Ο θεσμός έχει αρχίσει να εφαρμόζεται από τη σεζόν 2007-08. Mέχρι και τη σεζόν 2012-13, ίσχυε η τετράδα για το πρώτο γκρουπ. Η εξάδα ήλθε μετά.

Η Ομόνοια, μένοντας εκτός εξάδας, βιώνει μια οικτρή αποτυχία στο πρωτάθλημα, ανεξαρτήτως του τι θα κάνει στο Κύπελλο. Όλοι... μα όλοι φωνάζουν και όλοι έχουν άποψη επί του θέματος. Και φυσικά όλοι πιστεύουν ότι έχουν δίκαιο.

Το ποιος και τι ακριβώς φταίει είναι θέμα σύνθετο και δεν μπορείς να βάλεις το χέρι σου στη φωτιά για να πεις, αλλά η πραγματικότητα δεν αλλάζει.

Το ότι η ομάδα ξεκίνησε με τις καλύτερες των προϋποθέσεων και αυτή τη στιγμή κινδυνεύει να παίξει στο δεύτερο γκρουπ, είναι ένα αρνητικότατο γεγονός το οποίο έχει και τις (εμφανείς) αιτίες του. H μη επαρκής ενίσχυση της ομάδας, τόσο το καλοκαίρι όσο και τώρα τον Ιανουάριο που οι «καμπάνες» όχι απλώς έπαιζαν αλλά χάλαγαν κόσμο, (το πιο χοντρό παράδειγμα στην ολιγωρία στην ενίσχυση είναι η μη απόκτηση επιθετικού από το καλοκαίρι), και η ελλιπής διαχείριση παιχνιδιών. Αυτή η διαχείριση αυτουποβιβάζει σε μεγάλο βαθμό την ομάδα. Και δεν εννοώ σε σχέση με τη ροή και την έκβαση των ματς, αλλά τον τρόπο που παρατάσσεται η ομαδα στο γήπεδο.

Το υλικό είναι παρά τις όποιες αδυναμίες, καλό (όπως το βλέπω εγώ σε σχέση και με τις άλλες ομάδες) και αυτό που χρειάζεται, είναι καλύτερη διαχείρηση για να φτάσει η ομάδα έστω και τώρα στα επιθυμητά αποτελέσματα. Θα εξηγήσω μετά τι εννοώ.

Η Ομόνοια του Χένινγκ Μπεργκ σήκωσε ξανά κεφάλι, την παραδέχονται αγωνιστικά «εχθροί» και «φίλοι», λένε οι αντίπαλοι ότι παίζει το πιο ώριμο ποδόσφαιρο και βγάζει ηρεμία και αυτοπεποίθηση στο χορτάρι. Αυτά δεν ίσχυαν μέχρι πριν από λίγο καιρό;

Τώρα όμως η ομάδα παίζει με την πλάτη στον τοίχο, με το μαχαίρι στο λαιμό και με τον κόσμο να βρίζει ασύστολα και να καταφέρεται κατά δικαίων και αδίκων βυθίζοντάς την ομάδα στη μιζέρια και την εσωστρέφεια.

Τώρα με τη μορφή που πήραν τα πράγματα τι γίνεται; Αυτό είναι το μέγα ερώτημα. Δεν υπάρχει επιλογή. Υπάρχει υπομονή, νηφαλιότητα και ηρεμία. Αυτό θα πρέπει να κάνει η διοίκηση. Άλλωστε αυτό κάνει πάντα. Ποτέ δεν λειτουργεί εν βρασμώ ψυχής.

Αυτή την υπομονή και νηφαλιότητα θα πρέπει να επιδείξει και ο Χένινγκ Μπεργκ και να τη μεταφέρει στους ποδοσφαιριστές του. Επίσης θα πρέπει να τους εμψυχώσει, ανεξαρτήτως αγωνιστικού κινήτρου.

Με υπομονή και νηφαλιότητα δίνει η ομάδα τα δυο τελευταία ματς του πρωταθλήματος στην κανονική περίοδο, τα υπόλοιπα, αλλά και αυτά του Κυπέλλου.

Επίσης ο Χένινγκ Μπεργκ, ας αλλάξει αυτό το αντιπαραγωγικό 4-4-2 και ας παρατάξει την ομάδα με τη διάταξη 4-2-3-1.

Ασφαλώς και δεν είμαι, ούτε θέλω να κάνω τον προπονητή. Και δεν είναι τόσο θέμα διάταξης, όσο φιλοσοφίας. Να δοθεί πνοή επιθετικά (ο Λοβέρα μπορεί να βοηθήσει πολύ σε αυτό), να υπάρχει περισσότερο πλάτος (να μην βλέπουμε για παράδειγμα συνεχώς τον Λοΐζου να έρχεται στο κέντρο να παίρνει μπάλα και το Σέχου να μένει συνήθως πίσω από το κέντρο), να βρεθούν διάδρομοι, η ομάδα να σκοράρει συχνότερα, να πάρει νίκες, που εκτός από τους τρεις βαθμούς, δίνουν και την απαιτούμενη ψυχολογία.

Αυτά… χωρίς πολλά πολλά.

Αποφάσεις αναμένεται να ληφθούν την κατάλληλη στιγμή.

Το ανάστημα της Ομόνοιας δεν μετριέται από μια νίκη ή από μια ήττα, αλλά από την αγωνιστική και εξωαγωνιστική συμπεριφορά και φιλοσοφία.