Tiki-taka, rest in piece. To “Flicki-Flacka” είναι εδώ και κάνει θραύση! Ο Χάνσι Φλικ το είπε και το έκανε. Και το έκανε με τον πλέον πειστικό και συναρπαστικό τρόπο. Ο 59χρονος Γερμανός έβαλε ταφόπλακα στο περίφημο, επιτυχημένο και λατρεμένο– σε βαθμό εμμονής – τρόπο παιχνιδιού, το οποίο (επαν)έφερε στη Βαρκελώνη ο Πεπ Γκουαρδιόλα και προσπάθησε να δοκιμάσει κάτι διαφορετικό. Να περάσει στο σύλλογο μια πιο… γερμανική φιλοσοφία.
«Γνωρίζω ότι εδώ η παράδοση είναι να παίζεις με πολλές πάσες. Εγώ θέλω να πηγαίνω κατευθείαν για γκολ. Να σκοράρουμε περισσότερο. Και, φυσικά, στο τέλος της ημέρας, η νίκη είναι τα πάντα», τόνισε στην πρώτη του συνέντευξη στο “Barca One” ο Φλικ.
Τρεις μήνες μετά τα αποτελέσματα είναι εντυπωσιακά. Στη La Liga μετρά εννέα νίκες σε δέκα αγώνες, με μοναδική ανορθογραφία την ήττα από την Οσασούνα (4-2), ενώ στο Champions League έχασε στο Μονακό, σε αγώνα που έπαιζε με 10 παίκτες για 80+ λεπτά. Πολύ περισσότερο από τα αποτελέσματα, αυτό που επιτρέπει στους φίλους της Μπαρσελόνα να είναι ξανά αισιόδοξοι είναι η εικόνα της ομάδας τους, απόρροια της δουλειάς που κάνει ο Φλικ, σε συνάρτηση φυσικά με την νέα φουρνιά αποφοίτων της φημισμένης «Μασία».
Τέτοια ζωντάνια, φρεσκάδα, επιθετικότητα και τόσο υψηλό δείκτη expected goals (xG) είχαν να ζήσουν εδώ και χρόνια. Ίσως από την εποχή του Μέσι. Από τότε έχουμε να δούμε την Μπάρσα να ταλαιπωρεί τόσο πολύ τους αντιπάλους της και να ενθουσιάζει το κοινό της.
Καλύτερη επίθεση είναι η… άμυνα
Μία από τις σημαντικότερες διαφοροποιήσεις στο παιχνίδι των «μπλαουγκράνα» είναι το high pressing σε συνδυασμό με την αμεσότητα και την ταχύτητα που ολοκληρώνει τις επιθέσεις της. Αλλαγές που είχαν ως αποτέλεσμα την θεαματική βελτίωση της επιθετικής λειτουργίας, καθώς και την ατομική πρόοδο αρκετών ποδοσφαιριστών.
Οι νέες ιδέες και ο τρόπος παιχνιδιού εκτόξευσαν τις επιδόσεις του τρίο Λεβαντόφκσι–Γιαμάλ-Ραφίνια, το οποίο, στο ξεκίνημα της φετινής σεζόν, μοιάζει να είναι το κορυφαίο στην Ευρώπη. Το μυστικό πίσω από τις εκπληκτικές επιθετικές επιδόσεις των δύο ακραίων επιθετικών, οι οποίες βοήθησαν και τον Λεβαντόφσκι να πετύχει ήδη 14 γκολ σε 12 αγώνες (s.s. πρώτος σε στατιστικές κατηγορίες όπως: υψηλότερος δείκτης xG (11.61), περισσότερα σουτ, περισσότερα σουτ στον στόχο κτλ), είναι ο τρόπος που… αμύνονται.
Μετά τις πρώτες έξι αγωνιστικές ο Γιαμάλ ήταν ο παίκτης με τα περισσότερα επιτυχημένα τάκλιν στη La Liga (!), ενώ στα πέντε κορυφαία πρωταθλήματα της Ευρώπης μόνο ένας παίκτης είχε περισσότερα κλεψίματα στο επιθετικό τρίτο από τον 17χρονο σταρ! Πολύ ψηλά στην ίδια κατηγορία βρίσκουμε και το όνομα του Ραφίνια, ο είναι ποδοσφαιριστής των «μπλαουγκράνα» με τα περισσότερα κλεψίματα (σε όλους τους χώρους του γηπέδου). Επιπρόσθετα, Γιαμάλ και Ραφίνια ήταν στην κορυφή της λίστας με τη δημιουργία περισσότερων καθαρών ευκαιριών για γκολ. Με παρόμοια αρμονία λειτουργούν κι άλλα κομμάτια στο παιχνίδι της Μπάρσα, η οποία βοηθά τους πλείστους ποδοσφαιριστές να βγάζουν στο γήπεδο τον καλύτερό τους εαυτό. Κι όλα αυτά αποκτούν μεγαλύτερη αξία αν αναλογιστούμε πως ο Γερμανός τεχνικός είχε να διαχειριστεί πολλούς τραυματισμούς.
'The Next Generation'
Λύσεις στα πολλά προβλήματα τραυματισμού δόθηκαν από τη νέα φουρνιά αποφοίτων της Μασία. Πέραν από το παιδί θαύμα του ισπανικού ποδοσφαίρου, Λαμίν Γιαμάλ, υπάρχει ο επίσης 17χρονος Παού Κουμπαρσί και ο συνομήλικος τους Μαρκ Μπερνάλ (ξεκίνησε εντυπωσιακά αλλά τραυματίστηκε). Λίγο πιο μεγάλοι σε ηλικία, αλλά σημαντικά στελέχη, είναι οι Γκάβι (20), Πέδρι (21), Μπάλντε (21), Φερμίν (21) Κασαδό (20), ακόμα και ο Ανσου Φάτι, ο οποίος ψάχνει το restart στην καριέρα του, ενώ βοήθειες έχουν δώσει επίσης Γκαρίδο (20) και Φορτ (18). Αν στην εξίσωση προσθέσουμε και τους λίγο μεγαλύτερους Ινιάκι Πένια (25), Φεράν Τόρες (24) Ντάνι Ολμο (26) και Ερικ Γκαρσία (23) τότε πολύ εύκολα η Μπαρσελόνα θα μπορούσε να παρατάξει μια ενδεκάδα η οποία θα αποτελείται μόνο από δικά της παιδιά και θα ήταν και πολύ δυνατή!
Η πιο πετυχημένη περίοδος στα 125 χρόνια ζωής του συλλόγου της Καταλονίας βασίστηκε στη… σατανική συγκυρία τη συνύπαρξης μερικών από των κορυφαίων ποδοσφαιριστών της εποχής τους (ή και όλων των εποχών!), οι οποίοι αναδείχθηκαν από τις ακαδημίες της Μπαρσελόνα και μεγαλούργησαν στα χέρια του Πεπ Γκουαρδιόλα. Οι συγκρίσεις με εκείνη την σπουδαία φουρνιά είναι αναπόφευκτες, αλλά και άδικες για τα σημερινά ανατέλλοντα αστέρια. Και, κατά κάποιο τρόπο, φτάνουν και τα όρια της ιεροσυλίας. Απαντήσεις θα δώσει μόνο χρόνος. Μέχρι τότε, οι φίλοι των «μπλαουγκάνα» μπορούν απολαύσουν το όμορφο ποδόσφαιρο που τους προσφέρει σήμερα η ομάδας τους, έχοντας ξανά μετά από πολλά χρόνια το δικαίωμα να ονειρεύονται για ένα καλύτερο αύριο.
