Kathimerini.gr
Αμμόλοφοι, θαλασσοδαρμένες ακτές, θεαματικές εναλλαγές τοπίων και άγρια ζωή. Η Αφρική μας συστήνεται μέσα από ένα απαιτητικό οδικό ταξίδι.
«Θα πάμε Ναμίμπια…»
Το άκουσμα της λέξης «Ναμίμπια» μου δημιούργησε την ανασφάλεια που έχει κάποιος όταν πάει σε έναν τόπο στον οποίο δεν ξέρει τι να περιμένει. Γνώριζα ότι είναι χώρα της Αφρικής (συνορεύει με τη Νότια Αφρική, την Μποτσουάνα, τη Ζάμπια, την Ανγκόλα και βρέχεται από τον Ατλαντικό ωκεανό), αλλά από εκεί και πέρα τίποτα περισσότερο. Τις δύο εβδομάδες που πέρασα στη Ναμίμπια οδηγήσαμε συνολικά 41½ ώρες, καλύπτοντας 2.467 χιλιόμετρα και αλλάζοντας οκτώ ξενοδοχεία, για να διασχίσουμε μια χώρα που έχει τρεις φορές την έκταση της Αγγλίας και μόλις 2,5 εκατομμύρια κατοίκους. Ανακάλυψα έναν προορισμό με θεαματικές εναλλαγές τοπίων: από τα ξηρά και ηλιόλουστα της ερήμου Ναμίμπ μέχρι τα θαλασσοδαρμένα του Ατλαντικού και την αχανή έκταση χαμηλής βλάστησης του πάρκου Ετόσα, με τους ρινόκερους, τους ελέφαντες και τις καμηλοπαρδάλεις. Μια χώρα με υψηλό επίπεδο παροχής υπηρεσιών προς τους τουρίστες (μέχρι και το πιο οικονομικό κατάλυμα είχε καλή αισθητική και σέρβις) και συνάμα αυθεντική. Η τοπική κοινωνία κάνει μεγάλο αγώνα για να διατηρήσει τον χαρακτήρα της και να προστατεύσει την άγρια ζωή. Μέχρι σήμερα φαίνεται πως τα έχει καταφέρει.
Λίγη ιστορία
Η χώρα πήρε την ονομασία της από την έρημο Ναμίμπ (που σημαίνει «έρημος» στην τοπική γλώσσα Νάμα), την αρχαιότερη του κόσμου –ηλικίας περίπου 55 εκατομμυρίων ετών–, η οποία συγκαταλέγεται στα μνημεία παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO, λόγω του τεράστιου πλούτου εντόμων, τερμιτών και μικροοργανισμών που συναντώνται στα εδάφη της. Τον περασμένο αιώνα, η Ναμίμπια ονομαζόταν Γερμανική Νοτιοδυτική Αφρική, καθώς ήταν αποικία της Γερμανίας, πράγμα εμφανές σε πολλές εκφάνσεις της σύγχρονης καθημερινότητας: η πλειονότητα των τουριστών είναι Γερμανοί, οι υποδομές της χώρας ευρωπαϊκού επιπέδου (αν και εδώ οι Κινέζοι έχουν βάλει το «χεράκι» τους, επενδύοντας πολλά εκατομμύρια για την κατασκευή δρόμων και λιμανιών, φυσικά όχι με το αζημίωτο), η καθαριότητα, ακόμη και στις δημόσιες τουαλέτες των πιο απόμακρων περιοχών, ασύλληπτη και βεβαίως η αρχιτεκτονική στις πόλεις θυμίζει Ανατολική Γερμανία (γνωρίζω πως αυτό δεν ακούγεται και πολύ δελεαστικό – και όντως δεν είναι).
Το δημοφιλές εστιατόριο Joe’s Beerhouse. (Φωτογραφία: VISUALHELLAS.GR)
Τέλος, το φαγητό: εξαιρετικά κρέατα (αν είσαι vegan, πήγαινε στο Πόρτλαντ καλύτερα) και φρεσκοψημένα γερμανικά ψωμιά στα πρωινά των τουριστικών καταλυμάτων που μόνο στη χώρα προέλευσής τους έχω γευτεί παρόμοια. Το πέρας του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου βρήκε τη Ναμίμπια υπό την κατοχή της Νότιας Αφρικής. Κατά τη διάρκεια του Απαρτχάιντ οι τρεις γλώσσες που καθιερώθηκαν ως επίσημες ήταν τα αγγλικά, τα γερμανικά και τα αφρικάνς. Με την ανεξαρτησία της χώρας από τη Νότια Αφρική το 1990, τα αγγλικά έγιναν η επίσημη γλώσσα, καθώς τα γερμανικά και τα αφρικάνς θεωρήθηκαν ότι έχουν αποικιοκρατικό στίγμα. Να σημειωθεί εδώ ότι η πρώτη γενοκτονία στα χρονικά του 20ού αιώνα έλαβε χώρα στη Ναμίμπια, με τους Γερμανούς να εξοντώνουν πάνω από το 50% του γηγενούς πληθυσμού. Οξύμωρο είναι βέβαια το γεγονός ότι επιλέχθηκαν τα αγγλικά, αν αναλογιστεί κανείς ότι η Μεγάλη Βρετανία είχε κάποτε κατακτήσει σχεδόν το 24% του παγκόσμιου πληθυσμού μέσα από τους αποικιοκρατικούς πολέμους της. Σε κάθε περίπτωση, σήμερα η Ναμίμπια έχει 27 αναγνωρισμένες τοπικές γλώσσες, με όλη τη μερίδα του πληθυσμού να μιλάει άπταιστα την αγγλική. Οι λευκοί αποτελούν μειονότητα –περίπου 100.000 άτομα–, αν και κατέχουν τα επιχειρηματικά ηνία της χώρας, διατηρώντας τον έλεγχο σχεδόν όλων των τουριστικών καταλυμάτων. Ήταν εξαιρετικά εύκολο να αναγνωρίσω τον υπεύθυνο του κάθε ξενοδοχείου όπου διαμέναμε, καθώς ήταν συνήθως ο μοναδικός λευκός εργαζόμενος.
Τα πρακτικά...
Όπως στις περισσότερες αφρικανικές χώρες, έτσι και εδώ οι ταξιδιωτικοί πράκτορες μας συμβούλεψαν τα τιμαλφή να τα αφήσουμε σε ευρωπαϊκά εδάφη. Με εξαίρεση την πρωτεύουσα Βίντχοκ, όπου καλό είναι να μην κυκλοφορεί κάποιος μόνος του το βράδυ, ένιωσα απόλυτα ασφαλής όπου κι αν βρέθηκα. Ωστόσο, ο εκπρόσωπος του τουριστικού γραφείου που μας περίμενε στο αεροδρόμιο φρόντισε να μας δώσει τις σχετικές οδηγίες συμπεριφοράς στη χώρα: αν έχει πολύ κόσμο γύρω από το ΑΤΜ, δεν σηκώνεις ποτέ λεφτά και στα οτοστόπ δεν σταματάς ποτέ, ακόμη κι αν διαπιστώσεις πως κάποιος άνθρωπος είναι χτυπημένος. Εύκολο να το λες, δύσκολο να το κάνεις, ένα δίλημμα που ευτυχώς δεν βιώσαμε. Χάπια για τη μαλάρια δεν χρειάστηκε να πάρουμε, αλλά, όπως μας συμβούλεψε ο οδηγός αστειευόμενος, τα τζιν τόνικ κάνουν εξίσου καλή δουλειά σε περίπτωση που βρεθεί κάποιος σε ζώνη υψηλής επικινδυνότητας για μαλάρια.
Για να νοικιάσουμε το αυτοκίνητο που θα γινόταν ο καλύτερός μας φίλος για τις επόμενες δύο εβδομάδες, έπρεπε να κάνουμε ειδικό μάθημα οδήγησης, να περάσουμε τεστ και να μάθουμε να αλλάζουμε λάστιχο, καθώς, όπως μας ενημέρωσαν οι εκπαιδευτές, οι πιθανότητες να πάθει κάποιος λάστιχο οδηγώντας είναι γύρω στο 60%. Ευτυχώς, καταφέραμε να ανήκουμε στο υπόλοιπο 40%. Η τύχη του πρωτάρη ίσως;
Ταξίδι για πρωινούς τύπους
Μια συνήθης μέρα στη Ναμίμπια είχε πρωινό ξύπνημα γύρω στις 05.30 με 06.00. Μία ζεστή κούπα καφέ συνόδευε κάποιες από τις πιο ιδιαίτερες ανατολές ηλίου που έχω δει. Στα πιο πολλά καταλύματα το μπάνιο του δωματίου είχε και εξωτερικό χώρο, τον οποίο επέλεγα για το πρωινό μου ντους. Η Ναμίμπια βιώνει μία από τις μεγαλύτερες ξηρασίες στην ιστορία της, οπότε με το νερό ήμασταν φειδωλοί. Κάθε δεύτερη ή τρίτη μέρα αλλάζαμε κατάλυμα, πράγμα που σήμαινε τέσσερις με πέντε ώρες πρωινή οδήγηση, όσο είχε φως. Τις άλλες μέρες, οι δραστηριότητες ξεκινούσαν νωρίς το πρωί, γύρω στις 07.00. Το σαφάρι συνήθως γινόταν είτε την αυγή, καθώς είναι οι ώρες που τα ζώα βγαίνουν για νερό και τροφή, είτε αργά το απόγευμα, πριν από τη δύση του ηλίου. Οι υπόλοιπες ώρες δεν προσφέρονται, καθώς λόγω της ζέστης τα ζώα δεν κινούνται ιδιαίτερα. Οι πιο αλησμόνητες στιγμές μου στη Ναμίμπια είναι τα ηλιοβασιλέματα που με έβρισκαν με ένα ποτήρι Pinotage (κόκκινο κρασί από νοτιοαφρικανική ποικιλία) στο χέρι. Το δείπνο σερβιριζόταν νωρίς και μέχρι τις 21.00 ήμασταν όλοι έτοιμοι για ύπνο, καθώς είχε προηγηθεί μια κουραστική ημέρα.
Στην πρωτεύουσα
Η αρχιτεκτονική σε μερικές συνοικίες του Βίντχοκ, της πρωτεύουσας της Ναμίμπια, παραπέμπει στην εποχή που ήταν γερμανική αποικία. © AFP/VISUALHELLAS.GR
Το Βίντχοκ, η πρωτεύουσα της χώρας, είχε μια μείξη από μπαμπουίνους στα περίχωρα της πόλης, που σε κοιτάνε παιχνιδιάρικα καθώς διασχίζεις την κεντρική λεωφόρο. Επίσης, κτίρια που θυμίζουν Ανατολική Γερμανία και λόφους με βίλες που έχουν κάτι από Σαν Φρανσίσκο (στις πιο όμορφες συνοικίες, όπου ζουν οι λευκοί κυρίως). Σε εκείνες τις γειτονιές ο τρόπος ζωής θυμίζει λίγο αμερικανική ταινία: μεγάλοι κήποι, αθλητικά κορμιά να τρέχουν, τζιπ παρκαρισμένα, με την εικόνα να συμπληρώνεται με το απαραίτητο αξεσουάρ του αμερικανικού ονείρου: τους σκύλους συντροφιάς. Στις συνοικίες όπου ζουν οι μαύροι, οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές: ένα διαμέρισμα 40 τ.μ. μπορεί να είναι το σπίτι για δύο ή τρεις οικογένειες – και αυτές θεωρούνται «τυχερές».
Το Joe’s Beerhouse είναι πιθανόν το πιο πολυδιαφημισμένο εστιατόριο στους τουρίστες, ένας δαιδαλώδης χώρος διακοσμημένος με βαλσαμωμένα ζώα, με πολύ έντονο το «άρωμα» Αφρικής. Το μόνο σίγουρο είναι ότι βρισκόμασταν στο αντίστοιχο τουριστικό ταβερνάκι της δικής μας Πλάκας. Το φαγητό ήταν καλό, με το μενού να προσφέρει όλα τα ντόπια κρεατικά: ζέβρα, κούντου (είδος αντιλόπης, που στα ελληνικά ονομάζεται τραγέλαφος), όρυξ (επίσης είδος αντιλόπης και το εθνικό ζώο της Ναμίμπια) και άλλα πολλά. Στο άκουσμα της ζέβρας δεν αντέδρασα και πολύ θετικά, οπότε αποφάσισα να δοκιμάσω το εξαιρετικό ψητό μοσχαράκι. Η παρέα μου, πάντως, δοκίμασε όλα τα προσφερόμενα κυνήγια, απορρίπτοντας τη ζέβρα για το σκληρό κρέας της. Εγώ την είχα ήδη απορρίψει λόγω του κάλλους της, όταν την αντίκριζα στο φυσικό της περιβάλλον.
Big Daddy
Τα «νεκρά» δέντρα του Σοσουβλέι, σε συνδυασμό με τα κατάλευκα εδάφη, δημιουργούν ένα ξεχωριστό τοπίο. © Panos Michaelides
Το Σοσουβλέι, στην καρδιά της ερήμου Ναμίμπ, είναι ίσως το πιο επιβλητικό κομμάτι της χώρας. Οι ερυθροί αμμόλοφοί του, μοναδικοί στον κόσμο, και τα ξερά, κατάλευκα εδάφη λόγω της υψηλής συγκέντρωσης αλάτων, σε συνδυασμό με τα «νεκρά» δέντρα, που στέκουν αγέρωχα για πάνω από 500 χρόνια, δημιουργούν ένα μοναδικό και πολυφωτογραφημένο σκηνικό. Ανεβήκαμε στον πιο ψηλό αμμόλοφο, τον επονομαζόμενο Big Daddy (Μεγάλος Μπαμπάς) – από τις πιο δύσκολες αναβάσεις που έχω κάνει ποτέ, με τα πόδια να χάνονται μέσα στην άμμο. Φτάνοντας στην κορυφή, η πανοραμική θέα της ερήμου μάς επιβράβευσε, όπως και η ξυπόλυτη πλέον κατάβαση με τα παπούτσια στο χέρι, με πολύ γοργό βηματισμό λόγω της απότομης κλίσης του εδάφους.
Κάτι από Ταραντίνο
Το Σολιτέρ, με τα αυτοκίνητα εποχής έξυπνα τοποθετημένα σε διάφορα σημεία, σαν σκηνικό ταινίας. © Joao Silva/The New York Times
Το Σολιτέρ είναι ένας μικρός γραφικός οικισμός, τον οποίο δημιούργησαν οι Ολλανδοί αποικιοκράτες. Παρατημένα αυτοκίνητα-αντίκες, βενζινάδικο με αντλίες από τη δεκαετία του 1980 και διάσπαρτοι κάκτοι θυμίζουν κάτι από σκηνικό ταινίας του Ταραντίνο. Γλυκιά νότα, η διάσημη μηλόπιτα του φούρνου στον οικισμό, με τα τεράστια και νοστιμότατα κομμάτια φρούτου.
Μια πόλη-φάντασμα
Το Σβακοπμούντ είναι ένα παραθαλάσσιο θέρετρο, που σήμερα περισσότερο παραπέμπει σε πόλη-φάντασμα. Κτίρια όπως το Altes Gefängnis, μια φυλακή που κατασκευάστηκε το 1909, αποτελούν έξοχα παραδείγματα γερμανικής αρχιτεκτονικής. Η φύση εντός του αστικού ιστού, αλλά και στη γύρω περιοχή, είναι μοναδική: φραγκόκοτες κυκλοφορούν ελεύθερες διασχίζοντας την κεντρική λεωφόρο, πελεκάνοι τριγυρνούν κατά μήκος της ακτής, χιλιάδες φλαμίνγκο και τσακάλια παραμονεύουν για το επόμενο θύμα τους (δεν σκοτώνουν ποτέ, αλλά, αν κάποιο ζώο πεθάνει από φυσικά αίτια, δεν θα πουν όχι σε έναν μεζέ). Εκατοντάδες θαλάσσιοι ελέφαντες, που φτάνουν σε βάρος μέχρι τα 300 κιλά έκαστος, διαμένουν εδώ όλο τον χρόνο. Τα μωρά τους είναι παιχνιδιάρικα και μοιάζουν πολύ με τις δικές μας φώκιες Monachus monachus. Επιβιβαστήκαμε σε καγιάκ και τα ακολουθήσαμε. Αφού εξοικειώθηκαν μαζί μας, άρχισαν να έρχονται δίπλα στο σκάφος, προβάλλοντας την κοιλιά τους για να τα χαϊδέψουμε. Ένα μάλιστα αποφάσισε να ανέβει πάνω στο καγιάκ και να καθίσει μαζί μας για αρκετή ώρα, όσο κάναμε κουπί.
Κίνα και άγρια ζωή
Στιγμιότυπο από κέντρο επανένταξης άγριων ζώων στο φυσικό τους περιβάλλον: η κινεζική ζήτηση για κέρατα ρινόκερου έχει οδηγήσει στην αύξηση της λαθροθηρίας. © Panos Michaelides
Παρά τις προσπάθειες της Ναμίμπια για προστασία των ζώων, η υψηλή ζήτηση για κέρατα ρινόκερου και ελέφαντα από τότε που οι Κινέζοι άρχισαν να επενδύουν και να ζουν στη χώρα έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της λαθροθηρίας (σε 100.000 άτομα ανέρχονται πλέον οι Κινέζοι μόνιμοι κάτοικοι). Τα τελευταία χρόνια, οι φιλοζωικές και περιβαλλοντικές οργανώσεις κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, καθώς εκτιμάται ότι οι Κινέζοι όχι μόνο συντελούν στην αύξηση της λαθροθηρίας, αλλά και κατηγορούνται για την παράνομη συλλογή οστρακοειδών από τις ακτές της χώρας, την εξόντωση των carmine bee-eaters (σ.σ. είδος αφρικανικών πτηνών) και την καταστροφή αλιευτικών περιοχών. Σύμφωνα με το Υπουργείο Περιβάλλοντος της Ναμίμπια, η χώρα ξοδεύει γύρω στα 60 εκατομμύρια δολάρια τον χρόνο για την αντιμετώπιση του εγκλήματος κατά της άγριας ζωής. Οι ντόπιοι που συναντήσαμε είναι ιδιαίτερα ανήσυχοι στις κουβέντες που ανταλλάξαμε μαζί τους, καθώς θεωρούν ότι το πρόβλημα όλο και μεγαλώνει. Πολλοί κατηγορούν την κυβέρνηση ότι κάνει τα «στραβά μάτια», καθώς τα επενδυτικά κονδύλια της Κίνας έχουν βοηθήσει ουσιαστικά στην ανάπτυξη υποδομών στη χώρα.
Η ζωή των ζώων
Οι μικρές εστίες νερού γίνονται τόπος σύναξης των ζώων και των επίδοξων φωτογράφων, που παραμονεύουν για ένα κλικ. © Panos Michaelides
Το πάρκο Ετόσα, στο βόρειο άκρο της Ναμίμπια, κοντά στα σύνορα με την Ανγκόλα, καλύπτει έκταση 22.000 τ.χλμ. (περίπου τρεις φορές το μέγεθος της Κρήτης). Αποτελεί προστατευόμενο καταφύγιο άγριων ζώων και συγκεντρώνει σήμερα έναν από τους σημαντικότερους πληθυσμούς άγριας ζωής παγκοσμίως. Για να φτάσουμε εκεί, διανυκτερεύσαμε έξω από το πάρκο σε ένα κατάλυμα που, εκτός από τη φιλοξενία που προσφέρει στους επισκέπτες, περιθάλπει άγρια ζώα που είτε είχαν τραυματιστεί είτε εγκαταλειφθεί, βοηθώντας τα να επανενταχθούν στο φυσικό περιβάλλον. Καθώς πίναμε τον απογευματινό μας καφέ, εμφανίστηκε μια πολύ κοινωνική καμηλοπάρδαλη για να πάρει το δείπνο της από το δέντρο που σκίαζε το τραπέζι μας. Κάθισε μαζί μας τόση ώρα, που στο τέλος είχαμε ξεχάσει ότι βρισκόταν δίπλα μας. Σε αυτό, όπως και στα περισσότερα καταλύματα όπου διαμείναμε, είχαμε την ευκαιρία να δειπνήσουμε με θέα ρινόκερους, ζέβρες, αντιλόπες, καμηλοπαρδάλεις, καθώς μαζεύονται το βράδυ γύρω από εστίες νερού για να ξεδιψάσουν. Τα καταλύματα είναι χτισμένα με τέτοιο τρόπο ώστε οι «ποτίστρες» να βρίσκονται σε περίοπτες θέσεις για τους επισκέπτες. Την επόμενη μέρα διασχίσαμε το πάρκο Ετόσα, βλέποντας εκατοντάδες ελέφαντες, καμηλοπαρδάλεις, αρκετούς ρινόκερους και λιοντάρια. Οι κανονισμοί προστασίας τηρούνται και οι τουρίστες σέβονται το οικοσύστημα σε τέτοιο βαθμό, που ακόμα και οι συζητήσεις δίπλα στα ζώα γίνονταν χαμηλόφωνα.
Με την είσοδό μας, μας σταμάτησε ένας ειδικός φρουρός με μεγάλο μουστάκι και παρουσιαστικό σερίφη από την Άγρια Δύση. Με κοίταξε με νόημα και με ρώτησε αν είχα διαβάσει τις οδηγίες για σωστή συμπεριφορά εντός του πάρκου. Του αποκρίθηκα πως ναι, με ρώτησε για το όριο ταχύτητας και του είπα πως ήταν 50 χλμ. την ώρα. «Λάθος, δεσποινίς, είναι 40 χλμ. και θέλω να το τηρήσετε. Δεν με νοιάζει τόσο η ζωή σας όσο η ζωή των ζώων». Τον ευχαρίστησα, ζήτησα συγγνώμη και συνέχισα να οδηγώ, με το ταχύμετρο κολλημένο στο 30...
Μετάβαση
• Από την Αθήνα θα μεταβείτε στο Βίντχοκ με πτήσεις με ανταπόκριση. Το ταξίδι, ανάλογα με τις ώρες αναμονής στην ενδιάμεση πόλη, μπορεί να διαρκέσει από 16 έως 22 ώρες. Ενδεικτική τιμή για πτήση στις αρχές Δεκεμβρίου: από 777 ευρώ με επιστροφή.
Ενοικίαση αυτοκινήτου
• Τα πιο πολλά αυτοκίνητα στη Ναμίμπια είναι 4x4. Προτιμήστε να ενοικιάσετε τετρακίνητο όχημα, λόγω των κακοτράχαλων δρόμων και των μεγάλων αποστάσεων. Γραφεία ενοικίασης λειτουργούν στο αεροδρόμιο και είναι η πιο βολική επιλογή. Σημειώστε ότι το υποχρεωτικό μάθημα οδήγησης θα σας μείνει αξέχαστο. Για περισσότερες πληροφορίες: avis.com.na.
Εμβολιασμός
• Το ΚΕΕΛΠΝΟ συνιστά εμβολιασμό για τις κάτωθι ασθένειες σε όσους ταξιδεύουν στη Ναμίμπια: ηπατίτιδα Α, τυφοειδής, ηπατίτιδα Β, ελονοσία, λύσσα, κίτρινος πυρετός, μαλάρια (ανάλογα με την περιοχή διαμονής).
Για περισσότερες πληροφορίες: eody.gov.gr.
Διαμονή
• Olive Grove Guesthouse (Windhoek, olivegrove-namibia.com). Στο Βίντχοκ οι ξενώνες είναι συνήθως η καλύτερη λύση για διαμονή. Το Olive Grove Guesthouse προσφέρει εξαιρετικό σέρβις, συνδυάζοντας τοπικό χαρακτήρα και ζεστή ατμόσφαιρα. Από 120 ευρώ το δίκλινο.
• Strand Hotel Swakopmund (Swakopmund, strandhotelswakopmund.com). Το πιο κεντρικό ξενοδοχείο στο Σβακοπμούντ, με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική και θέα θάλασσα. Από 140 ευρώ το δίκλινο.
• Okutala African Quest (Etosha Park, okutala.com). Κατάλυμα στην είσοδο του πάρκου Ετόσα, με δικό του κέντρο προστασίας και επανένταξης άγριων ζώων. Οι καμηλοπαρδάλεις κυκλοφορούν στους χώρους του ξενοδοχείου ελεύθερες. Από 150 ευρώ το δίκλινο.
Το Onguma The Fort Resort, στη δυτική πλευρά του πάρκου Ετόσα, είναι από τα πιο ξεχωριστά καταλύματα της περιοχής.© Journeys By Design
• Onguma The Fort (Etosha Park, onguma.com). Πολυτελές ξενοδοχείο, που προσφέρει μοναδικά ηλιοβασιλέματα από όλους τους χώρους του. Ο αρχιτέκτονας έχει επηρεαστεί από μαροκινά καταλύματα και η ατμόσφαιρα θυμίζει κάτι από ταινία εποχής. Το σαφάρι στη γύρω περιοχή με τους οδηγούς του ξενοδοχείου είναι από τα πιο ιδιαίτερα. Αντιλόπες, ελέφαντες, άγριες γάτες, ρινόκεροι είναι μερικά από τα ζώα που μπορεί να δει ο επισκέπτης. Από 800 ευρώ το δίκλινο.
• Hoodia Desert Lodge (Sossuvlei, hoodiadesertlodge.com). Kατάλυμα που προσφέρει εύκολη πρόσβαση στους αμμόλοφους της ερήμου Ναμίμπ. Διαθέτει αυτόνομα σπιτάκια με εσωτερικό και εξωτερικό λουτρό. Αξέχαστη εμπειρία το δείπνο την ώρα του ηλιοβασιλέματος στη μέση της ερήμου, που διοργανώνεται από το ξενοδοχείο. Από 700 ευρώ το δίκλινο.
• Etendeka Mountain Camp (Kamanjab, etendeka-namibia.com). Για τους λάτρεις της περιπέτειας και των πιο αυθεντικών καταστάσεων, αυτό το κατάλυμα προσφέρει πολυτελείς σκηνές με αυτόνομα μπάνια. Το σενάριο να ξυπνήσεις και να δεις αντιλόπη να σε κοιτάζει είναι πιθανό. Από 300 ευρώ το δίκλινο.
Μη χάσετε
• Υπαίθριες αγορές με τοπική τέχνη υπάρχουν σε όλες τις κεντρικές πόλεις. Από χειροποίητα αγαλματίδια και ξύλινες αφρικανικές μάσκες μέχρι κοσμήματα με πολύτιμες πέτρες. Χρειάζεται προσοχή και πολύ παζάρι, γιατί συνήθως η τιμή εκκίνησης είναι αστρονομική.
• Κάντε κουπί στο Γόβις Μπέι, παρέα με τους θαλάσσιους ελέφαντες. Για οργανωμένες εκδρομές καγιάκ, επικοινωνήστε με το Pelican Point Kayaking: pelican-point-kayaking.com. Από 49 ευρώ το άτομο.
• Η πτήση με αερόστατο στην έρημο είναι από τις εμπειρίες που αξίζει να ζήσετε. balloon-safaris.com. Από 423 ευρώ το άτομο.
• Επισκεφτείτε τους Χίμπα, αυτόχθονη φυλή, που βάφει όλο της το σώμα με κόκκινο πηλό. Υπάρχουν σε διάφορες περιοχές της Ναμίμπια και συνήθως φτιάχνουν καταυλισμούς κατά μήκος της εθνικής οδού, γιατί πλέον θεωρούνται τουριστική ατραξιόν.
• Η Ναμίμπια έχει μοναδικές βραχογραφίες χιλιάδων ετών. Στην τοποθεσία Twefelfontein, μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO, θα βρείτε πάνω από 2.500 σκαλισμένα βράχια και ιστορικές βραχογραφίες ηλικίας 6.000 ετών.
• Αν είστε λάτρεις των κρεατικών, μπορείτε να αγοράσετε το λεγόμενο Biltong, αποξηραμένο κρέας που παράγεται στη Νότια Αφρική.
Βιβλίο
• «Epic Land: Namibia Exposed»: Ένα βιβλίο που σε ταξιδεύει με λέξεις και εικόνες στα μοναδικά τοπία της Ναμίμπια, στην πολύπλοκη ιστορία της και στην καθημερινή ζωή της σημερινής κοινωνίας. (Συγγραφέας: Amy Schoeman, εκδόσεις: Protea Boekhuis, 34 ευρώ στο amazon.com)
