Kathimerini.com.cy
Τον Μάρτιο του 2015, ο Μαρίνος Σιζόπουλος είχε κάθε λόγο να χαμογελά. Γινόταν ο τρίτος πρόεδρος της μακράς και ιστορικής πορείας της ΕΔΕΚ αφήνοντας πίσω του τον αντίπαλό του για τη θέση Γιώργο Βαρνάβα. Μόνο το ότι έλαβε 2.514 από τις 4.232 ψήφων των ενεργών μελών της ΕΔΕΚ που ψήφισαν σε εκείνη την εκλογική μάχη, ήταν αρκετό για να τον καταστήσει κυρίαρχο του παιχνιδιού που θα του επέτρεπε να βάλει τη δική του σφραγίδα στο κόμμα. Είχε μπροστά του δύο επιλογές λοιπόν: είτε να εξαφανίσει την εσωκομματική του αντιπολίτευση είτε μεγαλόθυμα να τους συμπεριλάβει στη νέα πορεία της ΕΔΕΚ. Και όταν λέμε στη νέα πορεία εννοούμε στην υπόσχεση που έδωσε από την ίδια νύχτα ότι θα βάλει τους Σοσιαλιστές ξανά στις ράγες της πρωτοπορίας. Ότι δηλαδή θα έδινε τη μάχη στην πρώτη γραμμή τόσο για το εθνικό ζήτημα όσο και για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες «εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και των κυβερνητικών χειρισμών». Αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα όπως εκτιμούσε, την αύξηση των στελεχών αλλά κυρίως την αύξηση των ποσοστών του κόμματος του οποίου τα ποσοστά το τελευταίο διάστημα είχαν υπαναχωρήσει. Ήταν μία φιλόδοξη τοποθέτηση, μετά την επεισοδιακή αποχώρηση του Γιαννάκη Ομήρου από την προεδρία της ΕΔΕΚ, αλλά και μετά από μία άνευ προηγουμένου εμφύλια διαμάχη εκτυλίχθηκε μέχρι το εκλογικό συνέδριο. Έξι χρόνια αργότερα, τα προβλήματα του τότε φαίνονται και μικρά και αστεία.
Διαβάστε το ρεπορτάζ της Μαρίνας Οικονομίδου στην έντυπη έκδοση της «Κ».
Γίνετε συνδρομητής της έντυπης έκδοσης στο κινητό σας, με μια εβδομάδα δωρεάν συνδρομή.
