Έχουν γίνει πιο δύσκολες οι μέρες μου. Όχι λόγω ναυαγίου στο Κραν-Μοντάνα ούτε λόγω διχοτόμησης. Μήτε γιατί η μονιμότητα της κατοχής μού έχει γίνει σήμερα πιο αφόρητη από ποτέ. Οι μέρες μου γίνονται ολοένα και δυσκολότερες διότι, όπως είπε ο Νίτσε, «στην τρέλα δεν με οδηγεί η αμφιβολία αλλά η βεβαιότητα». Η βεβαιότητα ότι εδώ οι άνθρωποι βολεύτηκαν σε μια ανεξήγητη νιρβάνα που φέρνει λίγο στον τυχοδιωκτισμό και λίγο στην ηλιθιότητα. Από την άλλη οι άρχοντες ξανάπιασαν τον παλιό δόλο των θεών. Σαν τους αλχημιστές, έχουν κάνει τόσες προσμίξεις στο ψέμα που και οι συμφορές τους έγιναν προσοδοφόρες.
Από τότε που ο Σκάμαντρος ξεχείλισε κουφάρια το ’74, όχι για ένα πουκάμισο –της ένωσης– αδειανό ούτε και για μιαν Ελένη –της ανεξαρτησίας– πραγματική, οι αλχημιστές σε αυτή την προδομένη αυλή των θαυμάτων ανακάλυψαν ότι από χώμα και αίμα κατασκευάζεται χρυσάφι, αφορολόγητο λόγω επίκλησης του «εθνικού θέματος». Φτιάξανε μάλιστα και σφραγίδα με την ένδειξη «Δεν ξεχνώ. 74 καράτια». Για να φαίνονται δίκαιοι έκοψαν και ταρίφες. Για ένα νεκρό 200 λίρες επίδομα. Για αγνοούμενο 300 και μια θέση καθαρίστριας στη δημόσια υπηρεσία για τη σύζυγο. (Μόνο οι βιασθείσες αδικήθηκαν καθώς ρίφθηκαν στον Ταΰγετο της κρατικής και κοινωνικής λήθης ως σαλές εταίρες). Μετά έπιασαν δουλειά για να συντελέσουν το μικρό θαύμα. Την ώρα που ο κάθε πληβείος, συμβάλλοντας στο θαύμα, έπαιρνε μισό μισθό, ο κάθε προσφυγικός συνοικισμός και ο κάθε δρόμος είχε τις μίζες του, μέχρι που οι άρχοντες πιάσανε τα συμβόλαια για τις λεωφόρους. Στο ενδιάμεσο, τις Κυριακές στα μνημόσυνα ο αγώνας γινόταν ανυποχώρητος. Πρώτο παράσημο μίζας η ΞΕΚΤΕ και ο δρόμος Λευκωσίας – Λεμεσού. Καπάκι η σφραγίδα, «Δεν ξεχνώ. 74 καράτια».
Ύστερα από τον δρόμο ήταν το λιμάνι, το νοσοκομείο, το σχολείο, όλα με την ίδια σφραγίδα. Οι πληβείοι δούλευαν και σιωπούσαν. Οι άρχοντες στη συνέχεια έκαναν τα κρατικά συμβόλαια πάρεργο και ασχολήθηκαν απευθείας με το χρήμα. Πρώτα χτύπησαν τη μεγάλη μπάζα, ξεπλένοντας όλο το συνάλλαγμα της Σερβίας. Περίπου 25 δισ. με σφραγίδα, «Δεν ξεχνώ. 74 καράτια». Ύστερα προχώρησαν στην εγχωρία αγορά και απογύμνωσαν τον κοσμάκη από τις οικονομίες του στην κρεατομηχανή του ΧΑΚ. Τις Κυριακές στα μνημόσυνα ο αγώνας συνεχιζόταν ανυποχώρητος. Οι συμφορές με τα 121 θύματα της «Ήλιος» και τους νεκρούς του Μαρί, πέρασαν από πάνω τους επιδερμικά και μάλλον ως ευκαιρία προεκλογικού κέρδους.
Σε αντίθεση με τους πληβείους συνήλθαν τάχιστα καθότι οι ολιγάρχες έκαναν ουρές έξω από τις τράπεζες. Το κονκλάβιο έτρωγε πια στην κυριολεξία με χρυσά κουτάλια, μέχρι που μπήκε στο Βατικανό μας ο κουρέας των Βρυξελλών. Μας έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο και του δώσαμε αποταμιεύσεις, ταμεία προνοίας, συντάξεις και τίτλους ιδιοκτησίας σπιτιών των πληβείων. Όλα με τη σφραγίδα, «Δεν ξεχνώ. 74 καράτια». Την ίδια σφραγίδα που βάζουν τώρα σε χρυσοφόρα διαβατήρια και επαύλεις που πουλάνε στους ξένους, χτίζοντας τη νέα φούσκα με ουρανοξύστες. Το «εθνικό θέμα» παρέμεινε αφορολόγητο για να είναι και το έγκλημα ατιμώρητο.
Τώρα που το «εθνικό θέμα» είναι κλινικά νεκρό με υπογραφή του γ.γ. του ΟΗΕ, το κονκλάβιο ποιούμενο την νήσσαν δεν αφήνει μνημόσυνο για μνημόσυνο, ιδιαίτερα τον Ιούλιο, που να μη διακηρύσσει πόσο ανυποχώρητος γίνεται πια ο αγών. Επικαλούμενο τις παρακαταθήκες Μακάριου, Γρίβα, Σπύρου, Τάσσου, Γλαύκου και άλλων προπατόρων που έγιναν οδοί, νοσοκομεία, στάδια και αεροδρόμια, ετοιμάζεται οικογενειακώς για τη θερινή έξοδο. Μετά ξαποσταίνει για λίγο καιρό σε Πρωταρά και Μύκονο, με λονγκ ντρινκς, λευκές σκόνες και χρυσόσκονες , για να μπει ανανεωμένο στον ανυποχώρητο προεκλογικό αγώνα. Όχι για να απαλλαγούμε από τον κατακτητή ούτε για να φροντίσουμε τους αμάχους μας, αλλά για το νέο πρότζεκτ! Εκείνο που με οδηγεί στην τρέλα δεν είναι η σιγουριά των αλχημιστών αλλά η νιρβάνα των πληβείων την ώρα που διακυβεύεται το μέλλον των αμάχων…
